Bazı kelimeler, insanın içinden kolay kolay dökülmezmiş. Suskunluğun içinde çırpınan çığlıklar gibi… Belki de en çok susarken seni düşündüm. En çok kalbimden geçerken, adını bile söylemeye cesaret edemediğimde sevdim seni.
Gidişinle birlikte her şey biraz eksildi bu şehirde. Sokaklar sessizleşti, gökyüzü rengini kaybetti, ben kendimi. İnsan birini sevince, ayrılığı da içinde taşırmış meğerse. Her gülüşümde sen varsın, her sessizliğimde biraz hüzün.
Zaman geçiyor, evet. Ama geçmekle iyileştirmiyor bazı yaraları. Sadece alışıyorsun… Yokluğuna, sesini duymamaya, gözlerine bakmamaya… Alışıyorsun ama eksik kalıyorsun.
Bazen “Keşke tanımasaydım seni” diyorum. Sonra hemen ardından “İyi ki tanımışım” geliyor. Çünkü acıtsa da güzel sevmek. Çünkü seninle olmak bile bir mucizeydi benim için.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta