Aman hayat işte diyerek yaşayıp gidiyoruz; Aslında farkında değiliz yaşlanıp yitiyoruz...
Mehmet Kovancı
Haydi sarılıp uyuyalım bak saat geç olmuş.
Ben göğsünün üstüne koyayım başımı, usulca kalbini duyayım,
Sen sen desin kalbin; sen saçlarımı okşa uyur gibi yapıp şımarayım usulca.
Nefesin karışsın rüyalarıma huzurla kollarında geçeyim kendimden.
Yine senli hülyalara dalayım iyi geceler bizi gör düşlerinde olur mu...
Sesimi duymadan uyuma uykularında bana da yer ayır nefes kadar yakın ol
Zemheri bir yalnızlık benimkisi,
Teninde kavruk toprak.
Ülkende ayak izi.
Kirpiğinde tuz,yanağında yaz yağmuru.
Arazda bir bekleyiş bendeki,
Gecede sönmüş yıldız,
Bir sigara yakardı bastan ayağa sanki beni yakardı. Başım dizinde gözlerine bakıp siir yazmak yıldızlarla konuşmaya benzerdi.
Ölüm de doğum da sanki parmak uçlarındaki saçlarım gibi elindeydi.
O güler cennet olur, o yüzünü eğer viran olurdu buralar...
Ben fakirdi, O Tac Mahal...
Bir otobüs yolculuğu gibidir bazen hayat; kimi ilk durakta iner, kimisi son durağa kadar inmemek için direnir.Ama şoför derki SON DURAKTA YOLCU KALMASIN! ve son durakta herkes mecburen iner...
Yalnız doğar, yalnız ölür insan. Sadece araya figüranlar girer; bazen bir hüzün bırakır insana, bazen bir gülümseme hepsi bu kadar...
Şimdi gece gece aşkın sırası mı! Denir mi seven adama?
En çok, karanlık çökünce ilham gelirmiş aşığa.
Gözlerinden bir güneş boyu uzak olunca!
Sabahı zor et diye yazmıyorum sana,
Sadece, çaktırmadan aşkımı kalbine kazıyorum, sakın kızma bana...
Yine de sakın benim yüzümden uykusuz kalma, dayanamam seni uykusuz bırakmaya.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!