Mehmet Emre Özgür Şiirleri - Şair Mehmet ...

İnsan sevdiği için ne yapar dedi ?
*Vazgeçer kardeşim herşeyden,herkesten
Ne dünyevi ciyette ne menfii şekilde hareket eder. Beni öncelikle kenara bırakır. Biz varız der. Kolay değildir sevmek sevebilmek yürek ister, sabır ister, sadakat ister. İster ister durur işte, bu yol bi çiledir gamının çekilmesini ister.
Sahi ben sevdiğim için ne yaptım?
*Vazgeçtim herşeyden Herkesten en çokta kendimden. İki kişilik düşündüm hep
Ne düne takıldım ne bugüne hep yarını düşündüm. Beni değil bizi yani var olmayan bizi.Sen hiç sevdiğin için uykusuz kaldın mı ? Neyse! hayatı sorgulayacak kadar vaktimiz yok. Düşünürsek uyuyamayız unut gitsin çünkü Unutmazsan Delirirsin. Velhasıl kelam iyi karar vermek lazim. Atsız Atanın öğütlediği gibi Yufka Yüreklilerle Çetin Yollar Aşılmaz. Bu öğüt Kulakta bir küpe gibi sallanmalı sürekli.

Aradan kaç yıl, kaç mevsim geçti.
Saymadım bile,
O sayfaları mısraları süsledi şiir oldu.
Bense kendi çapında bir şair.

Sarmaşık gibi kaplanmış yüreğim.
Sineme saplanan,mermiydi sözlerin.
Ne yara vardı, ne kan ne de yerde kovan.
Yüreğimin,en ince yeriydi sızlayan.

Yar dedin de, yara diye kaldı.

Bir hikaye yazılmıştı bize yarı yolda kalan Mart ayının soğuk bir vaktinde tutmuştum ellerini.Gözlerinin içi sonbaharı yaşatıyordu ilkbaharın ilk günlerinde.meselede buydu ya sonbaharı sevmekti ilbahara herkes aşık olurdu. Yaprak dökerken bir yanım gülüşlerin ilkbaharı anımsatıyordu.Yine de alıkoyamıyordum yüreğime.Oysa hatrımızı soracak kadar Cesaretimiz bile yokken bir bakışla anlarız birbirimizi, O kadar ki tanışırken. Susarken anlatamazsın bizi.
Bir bakışla soramazsın halimi.
İyi de değilim,hasretim zaten.
Gözünden akan, o kanlı yaşların.Yağmurum olsun Kasım akşamında.
Gözlerinin kahvesi ruhumu kanatırken,
Su üstüne çıkar öfkem.

Sonbaharda,önüne yaprak düşerse
birikintide yansıyan,yalnızlığına gülümse.
Çok kalabalık, Dünyada yalnızlıklar.
Ne de olsa, kaderi en usta zat yazar.

Kaderi bir,okyanus sandım.

Kaç sayfa daha yıpranır isminle?
Kaç kere fısıldar bu mısralar sessizce?
Hayalin karışırken rüyalarım içine,
Önümde bir kağıt, bir kalem, birazda tütün işte.

Gözlerin ilham verir mısralara,

Kurşun kalemi alıp karalamak istesemde seni, tertemiz sayfalara yazık olur.
Satırlara dökeyim diyorum yılları, senin yanında çocuk olduğum yılları.
Senden sonra kaç yaş atladım bilemeden, yazıyorum şimdi bunları.
Bir pazar meydanı mıdır? Yoksa ilk cesaret anı. Yoksa pencereleri gözlemek midir aşk?
Köhne bir sokakta, gecenin bir yarısı.
Anısı olan sokaklardan hızlıca geçmek midir pişmanlığın adı ya da anıları hatırlamaktan korkmaktan mıdır bu karın ağrısı.

Kanımla doldurduğum kalemimin
Ruhumu,içine kattığım dizelerindesin
Ne parşomen bir kağıt, ne de bir kitap.
Bende seni anlatacak ,ne bir lisan var
Ne de bir hitap.

Hislerimi yokluyor bu ay.
Rüzgar vuruyor saçlarıma,
Hafiften üşüyorum, anıların arasında.
Bir park köşesi beliriyor gözümde.

Ellerin dolaşıyorken, saçlarımın arasında.

Unutamadığı ve uyuyamadığı geceler vardır insanların, hüzünden, efkardan, dertten ve bir nebze nadir olarak mutluluktan.
Bilebilir miyiz? Hangi uzun gecenin uyutmadığı ve unutturmadığı hallerdeyiz. Şuan kimin gecesi uzun ve unutulmaz. Hangi derin duyguda ve ne halde bilebilir miyiz?