Mehmet Cemal Saydam Şiirleri - Şair Mehm ...

Açma yüzün, değer nazar,
Kader, arayı bozar.
Gözyaşım düşse yere,
Üstünde adın yazar.

Tandıra ver büryani,

'Mensur (Şiirsel düzyazı) Şiirlerimden...'


Sabah ezanları okunurken minarelerde, itler susar, mü’minler namaza dururdu.
Şadırvanlar, ilâhilerle inlerdi...
…

Kahırsız mutluluk, acısız sevda,
Olmaz diyorlardı, inanmıyordum.
Gezdiğin yerlerde, gittiğin yolda,
Hep seni aradım, bulamıyordum.

Tükettim ömrümü, dertte tasada,
Ümidi yitirdim, karlı dağlarda.
Ateşler yakmışım buzlu sularda,
De ki sunam, bu kaderle ne edem?
... Gitme sunam, gitme, gözünü sevem,
... İçimde hicran var, gönlümde elem.

- Vadideki o güzel ilin, bir kültür ve ilim kenti olan Bitlis'in, sahipsiz ve çaresiz gördüğüm gençliğine sevgiyle...


NASİHAT

Yüzüne bu kadar hasret kalınca,
Kendimi zindanda, bitmiş bulurum.
Seni düşündükçe gece boyunca,
Eririm, biterim ve kahrolurum.

İçtiğim tütünde, dumanda sensin,

Sensiz bu âlemin, kartalı olmak,
Nerde yazar gülüm, nerede yazar?
Karbeyaz ölümden, haberin almak,
Nerde yazar gülüm, nerede yazar?

Gittiğinden beri, hayâle daldım,

Sana, gül topladım gülistanımdan,
Üstünde ay doğmuş, güneşler batar.
Tahlil et, incele, yapraklarından,
Zerresi kan kokar ve “Bitlis” yazar...

Sana, gül topladım gülistanımdan,

Nemrut’ta buzların çözüldüğü an,
Tut kolumdan beni, o yere götür.
Göçerler Süphan’a geldiği zaman,
Tut kolumdan beni, Bitlis’e götür.

Selâmım var, hastasına-sağına,

'Mensur Şiirlerimden...'



Bilirim ki, bu toprakların sevdalısı, Anadolu’nun bir serdengeçtisi ve en önemlisi de, yüreğini dört mevsim, yedi bölge, seksen bir il harmanlamış gönül erisin…
Elbette ki, sevdaların da vardır, sevdiklerin de…