Megolomanlaşan Romantik

Ne korkuttum sevdalarımla niceleri,
Şeytanın sıfatı sığınsa yüzüme;
Daha mı melek dururdu?
Kural tanır ve sevdasız bir ben,
Daha mı az korkuturdu?
İçimde sakladığım eşkıyadan kim haberdar?
Dışarı fırlayıverse ansızın,
Sevgiden daha mı masum olurdu?

Var mı bu dünyada benim dışımda,
En kolayını isteyip ve sevip de
Asıl zorluklara hükmeden?
En yorucusunu, en zorlusunu seçip,
Esasında kolaylıklar dünyasında yaşamak cesaret mi?
Bile bile bilinen acıya varmak cesaret mi?
Cesaret bilinmeyenle sevişmek olsa gerek be!
Sonunu bilmediğin bir yangına izin vermek be!
Zor olan hep, en başından belli olandır ağlatıcı olduğu.
Benim maratonlarım hep bilinmeyen bir gözyaşı üzerine...
Benim telaşlarım hep bilinmeyen bir sevilme üzerine,
Ki sevilmek her daim ikinci kapıdaydı,
Birinci kapıdaki sevmeme bir müsaade çıkmış mıydı?
Sev beni diyen bir güzele rastlanılır mı,
Seveyim seni diyen bir ben varken?

''Ben...''
Nefret ettim bu kelimeden...
''Megolomanlaşan Romantik''
Pek gurur duydum bu cümleden...