Medeniyet denilen şey Şiiri - Mehmet Halil

Zamanın nefesini kesti,
Şu elektronik saatler
Nerede o hayat belirtisi,
Tik-tak, tik-tak diye, bizi uyaran sesler?
Mezarlık gibi sessiz şimdi,
Yaşadığımız meskenler
Sanki zaman silinmiş gibi…

Yanımızda bir kuş öterdi,
Her saat başı
Adem gibiydi o saatler,
Alttan sallanırdı taşakları
Yine de o günler,
Taciz ve tecavüz duyulmazdı
Gizli olanda uyanır şüpheler,
Körükler merakı ve taşkınlıkları.
Onun için
sevmiyor kötü insanlar şeffaflığı
her icraatları gizli saklı…

Saatin ritmine uyardı insanlar,
Koşturdukça ömre daha çok şey sığar
Az zamanda çok iş yapar ve ömür uzar.
Kapıdaki köpek gibi,
Bekçisiydi zamanımızın
Bir muştu gibi
Tatlı bir sesle hatırlatırdı
Çalınan zamanımızı…

Tik-tak, tik-tak, tik-tak
Zamanı değerlendirirdik koşarak…

Penceremizin kenarında, tık, tık, tık,
Darı tanelerini gagalayan kuşlar da yok ki
Küstürdü onları da şehirde zehirli atık
Zamanın akışını hissedemiyoruz ki,
Hayatta değil de, mezardayız sanki…
Medeniyet denilen şey,
İlerledikçe daha çok uyutuyor bizi…

Okuya okuya biter mi bu kadar kitap?
Yüktür insana bu fazlalıklar…
geçmişten geleceğe deneyleri aktarınca,
ezilir altında boş kafalar,
ve gabarisi yetersiz olanlar
Onun için yakar kitapları
bazı sivri akıllılar…
hafifler yükleri,
boş gemiyle karaya çıkarlar
zararlarını da devlet karşılar.

Bütün taptıklarımız, bize cehennemi layık gördü
Cennet tapılanların mekanı olarak ayrılmış
Tapanla tapılan bir olur mu hiç
Bir umutla yerden yere vurdular bizi
Taptıklarımız için yaşadık, onlar için öldük
Hep burnumuz göklerde oldu,
Onlara bıraktık ayaklarımız altındaki cenneti