Mecnuniyette Vaveylam Şiiri - Ömer Karaköse

Kendi yara alanıma bakan dilimimden yazıyorum bu vaveylamı.
Kelimelerin celladına eş,
Giyotin kuşanmış yar duruşuyla kaşlarından öpüp.
Ben avcundaki şehri baş bilmiş bedeviyet kafilesi.
Buralarda mecnuniyet şairinin,
'Önümüzdeki şiirlere yanacağız'ları.

Çöl kadar başıma aşk düştü, refakatlığına leyla olduğumun.
Birer irin,
Yokluğundaki her saniyesinin meşkte biri.
Ve tıkırında matematik
Yüzüme süründüğüm el işlemesi yazmanın ilmeklenmesinde.
Mavisine toprak atarken
Takribi,
Senin de ellerin nasırlaşmış olmalı...

Kısa paslarla tehdit oluşturmaya başlamışım gibi hissediyorum,
Kalbinin müsait bir köşesinde.
Alnını tam cepheden gören noktadan,
Bürokrat hırsıyla işliyorum motifiyle huzur bulduğum cümleleri.
Bir yerde durup
Oğullarım gibi dizlerinden öpüyorum seni.

Süsten uzak bir kentte
Adının harflerini sıkıştırıp bir bavula,
Ütüsü henüz taze gömlekleriyle sana sesleniyor şiir.
Burda şiir de benim
Faytonuyla,
Vagonlar arası volta atan geleceğimle...

Sağlı sollu ataklarla
İçeriye doğru kesme toplar kesiyorum,
Bir levent gibi
Donanmadan bir tek ben kaldım
Başka iklimlerden ve yorgun düşmüş gözlerinden yoksun.
Son olarak uzatmalarını yaşadığım bir ömrün,
Tek busesinde zamanı durdurur,
İki yana savrulmuş,
İthaf edilmiş dudakların.
Ve ben de ömrümün eksik yanlarını yoruyorum,
İthafı uzak olan uzağında...