Bilmediğim bir denize doğru
kürek çekiyorum
Dalgaların üzerinden
aşıyorum yılları
Omuzlarımda yorgunluğu
sonbaharların
Yalnızlığımın tortusuydu söylediklerim
İçimden söküp atamadığım
Yalan değildi bakışlarım
Sana olan hislerim di sadece
Duyum eşiğinden uzak haykırışlarım vardı
Dokunsan anlayabilirdin hislerime
Kış olmadan uyanmalı uykudan
Her küçük çocuğun elini öpmeli
Daha masum bir şey kaldı mı bu dünyada
Dünyadan göçüp gitmeden
Ölmeli
Nefis
Uzaklarında İstanbul’un
Aşık oldum
Veya onun için ağladım gece yarısı
Buğulu pencerelere ismini yazdım
Sanki ellerimde
Belki dokunacak kadar yakın
Cevapsız sorularım dünyam
ve kap kara bir gök yüzü
Yüreğimden kan damalar her akşam üstü
Mürekkebi kalemimin
Yalnızlık bir başka ağlar kulaklarımda
Gözlerimde göremezsiniz mutluluğu
Bu aşk değil
Gözlerinde kaybolmak
Yitirmek benliğimde gizemleri
Ruhumun coğrafyasında eritmek buzulları
Bu sen olmak
Sevgiyi anlatmaya kelimelerin yetmemesi
Uzun bir hikaye gibi hayat
Rüyalardan kısa sanki
Annem ve babam
İçimdeki manevi boşluğu dolduran
Kardeşlerim
Kader ortaklarım
Ucuz bir gece yarısı
Yalnızlığımı gömmüşüm buğulu pencereye
Trendeyim belki son vagonda
Hafif soğuk sızıyor biraz önce
Bir beni pencereden izliyor
Güzel bir kızdır belki
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!