Mavi Şehir Şiiri - Yorumlar

Varla yoksun, aslında hep varsın! sıra sıra dizili özlemler,birbirlerine seni fısıldarcasına iç içe girmişler.Sokaklarında dolaşmaya başlıyorum,vardığım her köşe başında sana ait utangaç bir yüz görüyorum.Sen gidiyorsun ama! birazdan ruhumun ikizi çıkıp gelecek ve sen tanıyamayacaksın.Hattat olmuş sevinçlerinden oluk oluk özlemler akmaya başlıyacak,güneşi batmayan bir şehrin yaramaz çocuklarına benziyeceksin.
Aslında hep bunu istemiştik seninle,benim ütopik hayallerim vardı seninkisi ise biraz daha gerçekçi,ne zamandır kendime sen demeye başladım aslında bilmiyorum? Taki bunu ''BİZ'' yapan bir güz güneşine rastlayana kadar.Bizim büyüme kaygılarımız arasında Çocukça özlemlerimiz vardı,yarım kalmış çocukluğumuzun bir yanıydı belkide o utangaç,o kırılgan yanımız...Ama en güzelide gökkuşağım,en küçükleri Biz olan! çocuklardan ibaret bir dünya var etmekti seninle...
Kırağı akşamlarda güneşe sarılıp uyumak varmış; soluğumuz ürkekçe dokunurdu rüzgarın tenine''Dönüp bir bak''çocuk sesleri geliyor çocukluğumuzun o hırsız,o saydam bozyellerinden.Kendimizden büyükçe bir aşka ağlarken unutuvermişiz ambalajı henüz açılmamış sevinçlerimizi.Ben çocuk anılarıma sarılıp uyumuşum rüzgarın soluğunu tuttuğu bir akşamda, dilsiz takvimlerde olmayan bir vaktin kanayan yarasına dokunuyorum,üç,beş onbeş yaşındayım; kapkara düşler kaldı elimde sevdiğim...
Bilmem kaç zamandır sen gibi bir güneşe açmadım gözlerimi,açar açmaz sarhoş bir sağnakyağmaya başlar her yerine bu şehrin,ortalık Bahar olur sütkırı kuzularıyla çocuklar gelmeye başlar,ay yüzlü çocuklar, ve biz renklerimizi bu çocuklardan aldık gökkuşağım...