Mavi Kurdele Şiiri - Özgür Hatem

Uzun bir şiir yazmak istiyorum
Hüzünler
Sevdam
Ve hayat üstüne.
Bir yerinde kızıl bayraklı devrim -ki ömrümdedir-
Ve en kardelen haliyle aşkım üstüne.

Hücre sıkıntısı bir soluksuzluk
Mavi gök, pespaye duvar
Beyaz-siyah katarında hayatın
Gri boşluklar.
-öyle ki aşkım;
Kocaman
Kocamış
Adamlar,
Onca acının yüküyle sırf yürek kalmışlar.

(Kaç arşın sokak gezdi ayaklarım
Kumaşımdan (ki tenimdi)
Kaç metre yolluk biçildi...)

Sürekli değişen kapı numaraları
Yollarda yaşlanan yılları
Özgürlük sandık!
En mahpus halimizdi oysa
Kendi cehennemimizde dolandık.

Mavi gözleri vardı çocuğun.
İnce bedeninde zelzele.
Çöle dökerken kanını,
İçine çekti özlemle
Gül kokulu
bir bahar akşamını.

Eskidendi.
Yollar birikirdi aramızda.
Ayrılık halinde yıllar.
Uzak düşlere yatardık,
Hep yaz akşamıydı aşklar.

Küçümen
Küçücük
Çocuklarımız,
Talan öğrendi şimdi.
Kurşun yedi, zehir içti...
Aramızdaki yollara
Cansız bedenleri birikti.

(Bir aşk şiiri vardı usumda,
Kanayan imgelere yenildi.)

Ne çok özlendiğini anlatacaktım.
(Sensizlik zor,
Ayrılığın kement boynumda...)
Diyecektim ki: sözüm söz!
İlk sokakta nöbetteyim hala.
Yaşıyorum. Sorma!
İyiyim ama dünya hasta
Yine de;
En kadın halimle geldim sana.

Diyeceğim: yenildik!
Acıları acılara iletirken silindik.
Öteden bir çocuk çığlığı,
Geride bir kadın; saçları ölüm kınası.
Yüreğinde palet izi.
İlle de yangın,
İlle de öfke,
Ve yine “medeniyet” illeti.

Diyeceğim o ki, yitirdik!
Hayatın suretini kara boyadık.
İpliğini kandan eğirdik.
Neşeli pazenden sabahlıktı düşümüz,
“Amerikan” bezinden kefenler biçtik.

(Oysa ben,
daha da çok sevdim seni...)

Yaşamak çetrefil mesele.
Keşmekeş
Çile
Dalavere!
Har yanı batak dünya
Kendi silahıyla ruhunu vuran,
Yarasını başka hayatlarla saran,
Doğunun ortasında pusuya yatan
zebaninin inadına...
Diyecektim ki: sözüm söz!
Kirletmedim parmak izini
Nede inancımı
Direncimi
Sevgimi
İyiyim, “Ah”ıma rağmen
Mavi kurdeleyim
Bildiğin gibi.

Mersin,22.04.2003