Mavi Kapı Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Mavi Kapı

Hayat kokardı çocuk denizlerim
Yağmura bürününce şiirlerim, yüreğim üşür.
Önce su olurum sonra toprak.
Yalnızlar rıhtımında savrulunca yaprak yaprak
Bir yanım gül bahçesine çıkar,
Bir yanda düş kapıları açılır ağır ağır

Ne kadar zaman oldu bilmiyorum?
Ayışığı gecelerinde bekler yalızlığım
Uzaklardan çağırırken çocukluğum,
Kapılar kapanır ağır ağır.

Hey gidi sefil, direngen çocukluğum
Seslensem içimdeki denizler uyanırdı
Bilirim, sevgim kıramaz yalnızlık zincirlerini
Kopmaz, koşamaz geleceğe doğru.
Gelen giden olmaz

Son bir defa gözlerimi yumsam hayata,
Okyanuslar ötesine güneşler doğmaz
Düşerim yıkılırım, dönemem geri
En erişilmez çiçekler uçurumların kıyısında açarken,
Gün batımına karşı direnirim.

Hey yalınayak, yalnız çocukluğum,
Bir tarla çiçeği kadar yalnız ve uzak şimdi…
Dalgalar koynunda yakamozlar kadar uçarı ve direngen.
Sevgisizlikten solsa da karanfiller,
Solan güllere, sahte ellere dokunamam.

Her yıl dönümünde çocuklar kış masallarıyla uyur ve uyanır
Yüzyıllar ötesinden seslenişlerini bir ben duyarım bir de Akdeniz
Şairler dönselerdi uzak denizlerden
Kutsal Bakirelerin adına adaklar adanırdı yeniden
Akdeniz mavileşirken limandan kalkan bütün gemiler dönerdi geri
O gün tan yeri ağarmak üzeredir
Ve düş kapıları açılır ağı ağır.

Hatice Elveren Peköz