Mavi Hale Şiiri - Osman Özpolat

Nazarın geçiyor en dokunaklı yanımdan.
Uzak yağmurların iç bulanıklığında üşüyor düşler.
Kahverengiye bulanmış adımlarımda,
Kaldırımlarda büyüyen, kriz anten çiçeği gözlerin…
Varoş soluklu tiryaki kuşkular,
En muamma türküyü fısıldıyor kulaklarıma.
Yokluğuna yıkılıyor bir garip hüzün.
İçimde binlerce sen doğuyor…
Binlerce sen oluyorum…
Binlerce sen susuyorum…

“Susuşum mavi…”

Umut iklimleri geçiyor pejmürde odamdan.
Asi bir çocuk utancını dününe saklıyor.
Sessizliği suskunluğunda gizli melankoli haykırışlar,
Sesinin gizine saklanmış suskun bir çığlık…
Takatsiz düşen cümlelerin ortasında,
Hüzünlerimi taşıyorum yüzüne gülücük diye…
İçimde taşıdığım “kendimdi” avucuna bıraktığım.
Yollarımdaki az kullanılmış ucube aşkları çiğniyorum.
Varlığı “sen” kurgulu yokluk didişmelerini yanıma alıp,
Adı yüreğimde bir soluk, sana geliyorum…

“Gelişim mavi…”

Renkleri tanrı katında yıkanmış bir gök kuşağının,
Saflığına bürünmüş sözlerini alıyorum günceme…
Alfabesi lügat çıkmazlarında kaybolmuş bir inlemeyi,
Maviye susmuş bir kentin diline yazıyorum.
Kendinde kalabalıklaşan ruhumu,
“Kimselerin bildiği” sana gömüyorum.
Gelişleri gidişlerine denk aşk buluntularını yıkıp,
Yüzü gözümde bir hale, sana yitiyorum,

“Yitişim mavi…”

Maviydin…

Mavisin…