Gülkurusu İkindi Şiiri - Osman Özpolat

Nice geceyi çürüttüğüm alnımdan pusulanmış bakışlara,
Gözlerimin bitkinliği tünemiş.
Eflatun bir akşamın kuru iklimine kapılmış yanılgılar.
Eğreti karanlıklar siyahlarımı yağmalamakta.
Sensizliğin altında ıslanan kirpiklerime sıcaklığını asıyorum.
Donuk bir bakış yaşlarımı yudumluyor.
Bu kentte zemheri acımıyor, kaydını güneşten düşenlere.
Ve hiçbir toprak, güllerini yağmurunda ıslatmıyor.

Yalnızlık kendini kalabalık bulduğunda başlar.
Ve tekil bir duygunun ilhamı içini çoğulda saklar.
Çoğullaşan tekilliğine, içimde büyüyen sancılarla girdim.
Penceremde büyüttüğüm düşünmelerimi,
Hücrelerime çakılan paslı çivilerle avutuyorum.
Ne kadar garipsenecek “kendim” varsa şimdi ben’im.
Kısaltılmış hayatlar kuruyorum cümle aralarında.
Bana nasip olmayan ömür kılıfları gölgeme çekiliyor.
Takati kalmayan bir “of “ dökülüyor dudaklarımdan.
Kör bir avuntu yazılarımı işgale yelteniyor.
Bahtım “nafile” kelimesinin kıskacında.
Ecel bu toprağa “sen” düşüyor yâr.

Dillere vurulmuş kilitleri,
Susmaların kangren olmuş avazından açıyorum.
Korkulu bir bekleme dakikalarımı donduruyor.
Zaman yitik bir mabedin, köşeye atılmış yasını tutmakta.
Ağlamaklı olmuş köşe başları intiharıma efelik ediyor.
Arsız istihzalar perdelerini çekmiş yollarıma.
Gülkurusu bir ikindi ellerimde terletiyor varlığını.
Amansız tebessümlerin parmaklarımdan yığılıyor toprağa.
Saplantılı kuşkular ihanetimi ihbar etmiş.
Artık duramıyorum buralarda.
Senin kentlerin bana çok kalabalık yâr.

İstem dışı öksüzlük dağıtıyor kambur felek.
En hırçın yakınma ile alıyorum payımı.
Omuz başlarımdan asılıyor gözyaşlarım.
Bir ayrılık avutmuyor bu sancıyı.
Bin arsızlıkla kapına geliyorum.
Gülkurusu ikindi akşama deviriyor kendini.
Suskun bir yokluk iliştiriyorum günlüğüne.
Suskunluğa terkedilmiş konuşmalar susuluyor.
Sükût kıyısında sular sözlerimizi ıslatmıyor ey yâr.

Ateşe dalan deniz,
Kıyılarını hiç anımsamayacağı bir kenara atar.
Ve doymadığın bir aşkı doyuramazsın.
Aklıma takılan bütün yıkımları dilime yüklüyorum.
Gülkurusu ikindi içinde kurutuyor kendini.
Karanlık bir ayrılık yakıştırıyorum yanmalarıma, merhem diye.
Çünkü bu kentte karanlık saklıyor sefil yanmaları.
Ve hiçbir toprak güllerini yağmurunda ıslatmıyor.

“Gülkurusu ikindi içinde kuruttu kendini.”