Mavi Çanta Şiiri - Tülin Özgen

Yine çok ağır geçeceğe benzerdi kış. Bembeyaz bir örtü kaplamıştı fındık bahçelerini..

Çocuklar, dondurucu soğuğa aldırmadan şen kahkahalarla, karlara bata çıka, üç kilometre aşağıdaki köyde bulunan, medeniyet yuvalarına ulaşmaya çalışıyorlardı. Yolun en sevdikleri kısmı ‘dik bayır’ denilen, değil yürümek, ayakta durmanın bile mümkün olmadığı bölümüydü.. Buraya geldiklerinde başlarına kardan korunmak için, pardösü niyetiyle geçirilen boş gübre çuvallarını bir hamlede altlarına alır, kızak gibi dik bayırın dibine kadar yıldırım hızıyla kayarlardı. Bayırın dibinde de, ya birbirlerine çarparak, ya da ormanın bitimindeki duvara toslayarak durabilirlerdi.

O gün yeni bir kız çocuğu katılmıştı aralarına. Yaşı ve cüssesi arkadaşlarından çok geride olan bu cılız kız, dönemin ortasında, babasının önerisi üzerine, öğretmenin yaptığı özel bir sınavla başlatılmıştı okula. Altı yaşına henüz girmişti oysa. Annesi uzunca bir süre ağlamış ve ‘onca yolu nasıl tepecek buncacık boyuyla’ diye sızlanmıştı.

Aceleyle okul kıyafetleri hazırlandı. Ablasının küçük gelen eski önlüğü giydirildi Gizem’e. Annesinin diktiği bez okul çantası. (Hep siyah olurdu rengi, kirlendiği belli olmasın diye.) Abisinden kalem, ablasından defter.

Bir hafta gidip gelmişti okula öbür çocuklarla birlikte. Yolda yorulduğu için, çantasını büyük ablaları, ağabeyleri taşırdı genelde ve akşam eve vardığında yorgunluktan, akşam yemeğini bile yiyemeden uyuyakalırdı bir köşede.

Yine böyle bir akşam uyumak üzereyken, pazardan gelen babası ona meşin bir çanta almıştı. Maviydi rengi. Yeni defterler, kalemler... Hepsini akşamdan çantasına doldurmuş ve başucuna koyarak uyumaya çalışmıştı o gece. Ama geç saatlere kadar uyku girmemişti gözlerine. Yorgunluktan bitap düştüğünde kabuslarla dalmıştı gecenin karanlığına. Çantasını kaybetmişti. Sabaha kadar onu bulmaya çalışmış ve sonunda kan ter içinde uyanmıştı uykusundan..

Saatler geçmek bilmiyordu sanki. Biran önce okula gitmek istiyordu o gün.. Bütün arkadaşlarının çantasını görmesini istiyordu. Ablaları geldiğinde, başı dik koyuldu yine karlı yollara ama çantasını kimseye taşıtmak istemiyordu, kimsenin çantasına dokunmasını istemiyordu. Öylesine ayrıcalıklı hissediyordu ki kendini. İlk kez yeni bir şeyi oluyordu hayatında. İlk kez onun kullanacağı, başkasının eskisi, uymayanı, küçüleni olmayan.

Bütün çocuklar gıptayla bakmıştı çantasına ve içindekilere. Dünyanın en mutlu çocuğuydu sanki.. Kollarını daha bir açmış, başını daha bir dikleştirmişti ki; ‘çıt’ diye bir ses geldi kulaklarına. Havadaki eline baktı bir an ve elinden kopup giden çantaya. Öylesine hızlı uçmuştu ki çanta, gözleriyle uzun bir süre takip etmişti onu, fındık tarlalarının arasında karlara gömülene kadar. Ne olduğunu anlamamıştı önce. Donup kalmıştı çantanın düştüğü yerde. Zaman sonra gözleri ellerine kaydı. Çantanın sapı duruyordu parmaklarının arasında ve öylesine sıkmıştı ki bembeyazdı eklem yerleri..

Bütün çocuklar aramaya koyuldular çantayı ama tipi şeklinde yağan kar, çok çabuk kapatmıştı çantanın düştüğü yerdeki izi.

Gitmedi o gün okula Gizem. Gidemedi. Geri eve döndü. Hiçbir şey söylemedi annesine. Sadece, çantasının sapını yastığının altına koydu, saatlerce ağladı ve uykuya daldı. O günden sonra kimse okula gönderemedi Gizem’i.
Aylarca sabırla beklemişti.. Karların erimesini.Baharın gelmesini.

Bir sabah erkenden kalkıp çantasını kaybettiği fındık tarlasına koştu. Bir saatlik bir aramadan sonra bulabilmişti onu. Heyecanla eline aldı, açmaya kalktı kapağını, ayrıldı dikişlerinden çanta ve yerlere saçıldı şişmiş defter yaprakları, çürümüş kalemler.

Öylece bıraktı orada onu. Eve döndü. Ayakları ıslanmış, omuzları çökmüştü.. Gözlerindeki ışığın yerinde yılgınlığın, hayal kırıklığının izleri.

O günden sonra.. Hep korktu sevinmekten ve sevmekten gizem. Sevindiğinde gelecek hayal kırıklığı beklentisiyle, sevdiğini kaybetme korkusuyla hep nefret etti maviden.

Umudun rengiydi mavi..