Mavi Bir Yoksulluk Şiiri - Eyüp Hanoğlu

MAVİ BİR YOKSULLUK

“Bir gökyüzü var ki, bu senin bilmediğin,
Bir kırmızı var ki bu senin hiç görmediğin”
Hasan Hüseyin

Ağlatan bir şey var bu havalarda
Süzülüp süzülüp gökyüzüne
Parçalanmış bir kartalın aksi gibi
Bir şey gözlerimi buğulayan
Aşk denilen dipsiz okyanusta
Ne önemi var kulaç atışların.
Yakamozlara mavi bir ateşin düştüğü zamandır
Ve oracıkta sızlayan bir dalganın
Kendi sızısını tavaf eder gibi
Mavi bir yoksulluktur aşktan eksilen…

Doğduğu kentte mülteci yaşayan bir çocuk gibi
Durduk yerde yaşlar inmiş gözlerimden sabah sabah
Özlemin acıları dindirmediği
Şu uçsuz bucaksız kentte
Yalnızlığıma tutunup yürümek gibi
Maltepe’den Kartal’a
Yaşamın düşlere tutunduğu zamandır şimdi.

Hiç senin kadar güzel görmedim diyen gözün
Ardından bakıp bakıp buğulanmaya alışması gibi
Ve kendi katline ferman çıkaran aşklara alışamaması gibi kalbin
Gökyüzünde bir sağnak vakti benim sana alıştığımdır

İstanbul’dan Zürich’e bir uçağın uçması gibi
Benim gözyaşlarıma uçtuğum zamandır şimdi

Celladına boynunu uzatan bir suçlu gibi
Uzatıyorum boynumu, aşk masallarına inat
al ve kopar bu yamalı hayatla bağımı. Tekkeye 40 yıl odun taşıyan dervişin sabrı gibi bekleyemem mürşit eteğinden gelen desturu. Destur istemiyorum, icazet istemiyorum. Fırlat beni ne olur, sabahı bekletmeden, kurtları uyandırmadan, fırlat beni

Ama sen de gel ne olur
Düşlere hançer düşmeden
Umuda gölge düşmeden
Hayata ölüm düşmeden
Sen düşme yâr, kırılan aksin gibi…

Çölde kaybolmuş bir bedevi masalından geldim
Tüm putlarına kafa tutmak için çağımın
Durun dokunmayın
Bir aşk üşüyor hayatın toplama kampında…

Yeldeğirmenine savaş açan Don Kişot gibi
Beynin ırzına geçmesi gibi kalbin
Ve beklentilerin önsöz olması gibi intiharlara
Nietzche’nin ağladığı zamandır şimdi

Zaman; ağır ağır ölüme götüren bir yol
Ve herşeyi yutan açgözlü bir canavar
Hayat; asla yaşanmamış bir tutku
Aşk, hüzün yetiştiren bir bahçe
Ve umut; aşktan eksilen mavi bir yoksulluktur şimdi

2 Ocak 1999
İstanbul