Maskeli Yüzler Şiiri - Mehmet Cıngır

İki yüzlü insanlar aranır oldu şimdi,
Öyle ki,yüzler renk renk boyanır oldu şimdi.
Maskeler...Maskeler...Her maskede farklı yüzler...
Fırıl fırıl döner maskeler içinde gözler.

Öyle ki, bilmiyor gerçek yüzünün rengini,
Çok yüzlü,kendi bile tanımıyor kendini.
Yüzler gibi sözler de maskeli,türlü türlü...
Söz değil,sanki telefon mübarek kontörlü.

İşi gücü hile,dedikodu,yalan dolan...
İnsan değil akrep; sanki maskeli bir yılan!
Namuş,şeref,erdem...yok; insanlık yetim,öksüz!
İnsanlar kişiliksiz,çok yüzlü; hatta yüzsüz...

Renk renk maskeler içinde nice yüzler gördüm,
Orada boynuzu uzamış öküzler gördüm.
Kuzu postuna bürünüp"dostuz"der,överler;
Sonra da samana katıp afiyetle yerler.

Çıkarı var ise vurur kapını"tak tak tak! "
Gerçek değil,sahte yüzüyle gelir muhakkak.
Kaç yüzü var bilinmez,bilmeden hendese,
Yolar tüyünü,bir kerre kattı mı kümese.

Tanı insanları,dikkatli ol,gözünü aç;
Görünmüyorsa gözbebeğinde yüreği,kaç
Uçan atlarla ve kadifeden kanatlarla,
Başbaşa kalmak istemiyorsan feryatlarla...