Maskeli Gülüşler Şiiri - Ertuğrul Bolten

Beni kendine aşık etme ölürüm.
Gülüşünle çatısını,
bakışlarınla odalarını inşa etme kalbimin.
Kırık dökük bir dünyam var, bana yetiyor.
Sahip çıkmayacaksan, çalma kapılarını gönlümün...

Ses etmiyorum ama yoruyorsun be canım.
Hadi anlaşalım beş dakika izin ver bana.
Kimsenin duymayacağı bir yer de,
avazım çıktığı kadar ağlayayım...
Ama ne olur dokunma bana.
Ben, ellerimle yaralarımı dağlarım.

Hatamı biliyorum.
Suskunluğum, bel ki en büyük zaafım.
Bu durumum, insanlara güç veriyor.
Bunun da net farkındayım.
Çok doluyum be, duy beni anla artık!
Dardayım.
İzin ver içimdeki zehri şöyle boşluğa bir akıtayım.

Söz vermiyorum ama biliyorum
kaldığım yerden devam edeceğim.
İnsanlara gülümseyen maskemi takıp,
içlerin de gezineceğim.
Kendini her gün içimden
parça parça koparıp alıyorsun.
Ben tutmaya çalıştıkça seni,
sen bir şekilde ben den gidiyorsun.

Biliyor musun?
İnsanlar bir şeylerin değiştiğini hemen fark ederler.
Ama değişen şeylerin kendisinden kaynaklandığını
kabul etmezler.
Defalarca söyledim sana;
al yüreğimi avuçlarının arasına.
Dikkat et onu çok sıkıp kanatma,
gevşek bırakıp da sakın kaçırma.

Allah'ım !
Keşke biraz daha mı ölsem diye düşünüyorum...
Böyle yüreğimi, gözlerimi,
tüm bedenimi toprakla bir mi etsem?
Sahte cennetini terk edip
gerçeğiyle mi yüzleşsem?
Hangi parlak yıldızın göz kırpar bana bu gece,
Hangi aleminde yeni bir yaşam sunarsın
şu serkeş bedenime?

Dillere pelesenk olmuş
saçma sapan aşk sözlerine,
Yalan ve yanlışlara ram olmuş acemi yüreklere.
Soysuzlara aldanıp sere serpe kendini
teslim eden bedenlere.
Kızgınım yalancılara, kırgınım aldananlara
ne olur al beni yanına...

Damla damla dolduruyorum ömrümü,
vadesini bilmediğim yaşam kabıma.
Arkamdan bir iki kişi iyi adamdı dese yeter.
Boş geçen hayatıma...
Olması gereken insanlar yok yanım da.
Ömrü uzun olsun olanların da olmayanların da...
Sahip çıkamayacaksan açma dedim, dinlemedin!
Ağır bir yara olarak kalacaksın gönül sayfam da.

"EbolteN"