Öylece durup kaldım beyazlığın karşısında
Herşeyi kaybetmiş mahzun bir çarşaf gibiydi
Seyrediyordum bozguna uğramış yüreğimi
Gözlerim manasızlaştı ansızın,
Ellerim tren rayları sanki
Gelip geçer yüzlerce yaralı vagon avuçlarımdan
Tam karşımda bahar gibi papatya tacım
Sevmiş Hemde ölesiye
Sonra birileri onu koparmışlar
Hep hırçın aşkların ölçeği olmuş
Yorgun inançsız gönüllerden kimi zaman mutluluk
Kimi zaman acımasızca tepki görmüş
Çünkü inanmazlarmış öyleleri
gerçekleri hep göz ardı eder yalanlarla yaşarlarmış
Ve benim papatya tacım onların elinde dilsizce ağlamış
Duyan olmamış renk renk yalanlara olan isyanını,ömürler boyu
En sonunda kör adalet onuda susturmuş,diğerleri gibi
Düşünmesine yasak konmuş çiçeğimin
Korkularını paylaşacağı bir gök aramış
Ama öyleleri o canım göğüde gönderip
Yerine gaddarları hüküm sürdüğü
Boz bir kül yığını getirmişler
İnsan oğlu sevmezmiş sevmeyi,sevgiyi
Onun için herşey maddi imiş
Ölüm akılların bile gelmezmiş
Kendi kendilerini mahfettikleri bir dünyada
Sonunda onuda kurutmuş bağnaz beyinler
Papatyamı bırakmışlar gurbet diyarlarda
Şimdi yağıyor gözüm hasretten kurumuş köklerine
Üzgünüm,ömrümün kırları mahrum kaldı
Üzüm gözlü gelinden
Üzgünüm,çünkü oda bitti diğerleri gibi
Ürperiyorum artık bir çiçeği düşünürken
kötü olan da bu değil mi?
Kayıt Tarihi : 16.1.2005 10:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mutluluk ve umutların o güzel yüreğinizde her sabah rengarenk çiçekler açmasını,her gün değişik kokmasını ve bir tek yaprağının bile hiç solmamasını diliyorum.Selam ve sevgilerimle...Hüseyin Erdoğan
TÜM YORUMLAR (1)