Masa Şiiri - Ömer Gümeli

Küçücük yuvarlak masa
Yıldız döktüler
Oturanlar denktiler
Dinleyiciler
Toprağın koynundan fışkıran taze mayıs yaprakları
Masayı rüzgarla bir yalıyorlardı
Hey gidi hey
Denizli görsün şimdi
Hiç kimsenin sırrına eremediği dünyaların masası
İki kalem diz dize
İki kelam dize
Oysa neleri anlatırdı anlasanız size
Konuşmalar ondan
Daldaki yaprak anladı hayatı
Yan masadan bakanlar sağır
Zaten
Etten dönüp kalbe giren
Masadaki dere tepe şaşkınları
Zayi derlerdi onlara
Kifayetsizdiler başkalarına
Gönüllü dinleyiciler hey!
Duyun diye yazmazlardı
En acısı da buydu
Kırık testi şiir tutar mı
Anlatılsa kitap! belki
Önsöz
İşte
Burada
Garip derler
Gurbet derler
Kül derler kalplerini gösterirler
Masa bilir
Çünkü kimler geldi serden kimleer geçti
Yaprak bilir
Kuyular derin
Nefesler hızlı
Serçeler kedilere ciğer niyetine
Konu
Bu
Şiir
Us bağı bağcıklı olanlar
Bu mayıs olmadı
Anlaşılmak hep başka bahara
Hem yaprak hep yeşil durmaz
Toplu intihar mevsimi sonbaharlarına
Küfrederek şahane sonlarına
Sararmaksa
Fotoğrafçılara şölenlik hatıra
Kül dedikleri
Biri masanın sağında öteki solunda
Hazan şaircileri
Barış mevsiminde can simidi gereksizdir
Der bir şair
Bozlak diyorum Turgut
Artık ağır geliyor
Der
Masadakine benzeyen başka bir şiir
Kimseler duymazsa
Bardak bardak içilen
İçilecek kupaj kelimeler
Sarhoşluk bundan
Kimseler görmezse
Dalda yaprak var
Masa var
Ben varım ona
Bir de o vardı bana...