Martıyla Yarışan Çocuk

Martıyla yarışırdı çocuk,
Yere düşeceğini bilmeden,
Kollarını açarak,
Koşardı tüm hızıyla,
Uçmak için göklere,
Ulaşmak isterdi,
Çocukların oyun bahçesine.

Bilmezdi anneciği,
Çocuğunun hayallerini,
Düşer diye kaygılanır,
Dikkat et oğlum
Diye seslenirdi,
Canı yanmasın diye.

Akşam olunca eve,
Yorgun gelirdi baba,
Umutlarını yitirmiş,
Tükenmez ekmek kavgasından.
Bilmezdi oğlunun,
Martılarla yarıştığını,
Dinlerdi karısını bitkin,
Yine elleri boş döndün,
Diye mutfaktan sızlanırken,
Sonra devam ederek kadın,
Çocuğunun yaramazlıklarını,
Anlatırdı bıkmadan.

Bu dünyada yapa yalnız,
Olduğunu düşleyerek,
Girerdi yalnızlık yatağına,
Acılarıyla baş başa,
Rüyalar görürdü durmadan,
Karısının sevdasını,
Çocuğunun düşlerini,
Anlayamadan.