Marrisa Şiiri - Nazan Akay

Camda Beklerdi marrisa,
saklamıştı zülf ü yâri
Elin dizine dursun derdi
Camdan sarkmış bedeni,
Çoktan girmiş korku içine
Kolundan tutup atıyor
Nabzının son atışı,
İçinde ürkek yaralar
Aynalara veda ediyor
Ayin düzenliyor ay ile
avlusunda kelimelerle
Oturuyor yaratıkları başında,
Kimsesiz oluyor
gözlerinin taa arkasından
Bakıyor uzak uzak
Göz kırpmadan izliyor
Akşamın beyhudesini,
Tuzak kuruyor bakışı
Acele ettiriyor özlemeleri
Kuruduğunda baharlar
Oda Kuruyor
Karları çağırıyor evine
Buz tutuyor Yanakları
Pembe yanaklarında
Cam izleri var,
Yastığına kilometrelerce
Uzaktaydı rüyaları,
Çiçekleri boyar
Kurumuş dalları
Sırtına atar giderdi.
Yangını vardı
Köz olana kadar kızardı
Kibar kibar solardı
İnci inci dökülür
Tane tane dağılır
Sesini soluğunu keserdi
Laleler serpilir düşlerine
Camlarına yuva yapar
Ormandan kaçan sincaplar
Müjganı ıslanırdı
Nisan göz yağmurunda
Yağdığı heryere
Tohum atardı
Ve hep beklerdi
Beklediği yol
Yolculuk vaat ediyor
Gözlerinin biletini kesiyor,
Yanına kalmazlarına
Habersiz yazdığı mektuplar
Adres yokluğundan
iz bulamadığından
yol yok olana kadar
Yaşasın cehennem diyordu
Yaşasın kara Laleler
Ölmediler be gittiler
Bugünde mektup yok diyor
Pulu kalmamış
Kalemi Yetmemiş
Hatırı hatıradan sayıyor
Sayılı günlere karalar bağlıyor.

Uzak diyarlar
yakından izlenmiyor marrisa
Koştuğun yol yetişemediğinden mi?
Yoksa kendinden miydi
O koşarak kaçtığın
Trenleri kaçırıyorsun
Her gün aynı cama
Sürünerek gidiyorsun
Trenler kaldırıyorsun
İstasyon camından
Kalmadan gidiyor gözlerin
Saçlarından geliyor bahar
camı açmıyorsun
Evine alıyorsun geceyi
Konuşuyorsun
Kaybediyorsun
Yeşerir diye tüm orman
Bulup buluşturup çiçekleri
Eve götürüp Suyuna koyuyorsun
Bahar habercisi misin
Öbür dünya güzeli mi

Camda kendini mi bekliyorsun?