Marko Annesini Bulacak Şiiri - Kağan İşçen

üşümekten ağlardık
sen dalları çıplak ağaçlara sarılırdın
ben senin o yokluğa sarılma samimiyetine
sen dumanlı akşam kokularına mecbur
yoksunluğumun çiçeği
tüm çizgilerimin üstünü çizdim
ölümden yana daha seçici olmaya
haksızlık yapmamak adına
önüme çıkan her bulutu
rüyalarıma almıyorum artık...

"sokağın akışına bırak kendini çarli" derdin ya
"artık okul yok
ısırılmış salçalı ekmeğin
yorulmayacak üçüncü saati beklemekten
kahramanımız marko annesini
biz marko'yu bulmadan ölmeyeceğiz
şımarık kızlar çilli oğlanlardan sıkılacaklar
ama biz gene de yolumuzdan dönmeyeceğiz"...
fıstıkî yeşil iskarpinlerimle seni yakalamak için
hâlâ koşuyorum sanki
evler yollar farklı
asık suratlı adamların bakışları
kapris yükü sıkıcı kadınların sesleri farklı
ama ne marko annesini buldu
ne de biz marko'yu...

hiçbir yazı birlikte geçirmedik
ama bir yazı birlikte geçirmeyi en güzel biz düşledik
hiç birlikte yolculuğa çıkmadık
ama kimselerin bilmediği ülkelerimiz oldu kaptan
"kızlardan yana şansımızın olmaması
hiçbir şeyden yana şansımızın olmamasından" derdin ya
en çok da ona gülüyorum kaptan
çoraplarımın topuk yerlerinin yırtık olmasını
kıskanır hırslanırdın
ucu kopmuş terliklerini
bir şovalye edasıyla gösterirken bile
topuklarıma bakardın
ağızlarımızdan çıkan buharlarla oynayarak
okuldan kaçmayı özledim
üzülme kaptan
dert etme yoldaş
demek ki birlikte olmak adına
çok iş becermişiz
birlikte bilmemiş
birlikte olmamışız
ama sevmişiz
sevmeyi...