Mantarını savuruyorum köpek öldürenin, d ...

Ağır kamlı bakarak camından kentte,
karanlığının köşelerinde yeşil otobüsün, açlığa terk ettim ruhumu
sessiz çığlıklarım yapay yüzlerinden geri döndü, o ışıklı, gündüz yalanı tabelaların
her otobüs durağında kafası kıyak sarhoşla yan yana duran o ürkek yirmilik öğrenciyi sana benzettim
ve onlar, sana benzeyenler, hep başka otobüslere binerek uzaklaştılar
şehrin ucu bucağında kimlerin koynuna girdiler, ben şehrin koynunda uyuya kalırken?

Yolun sonuna doğru o uzak ışıklarıyla, o uzak kaldığım şehrin,
allı pullu, faydasından çok zararlı, göçebe minibüslerine takılıp
yalnızlığı daha bir derinlerde, daha bir gür ve geç saatte yaşadım.
kara bir baht gibi yapıştı geleceğime şehirn göbeğinde yazmak şehrin çiçeksiz parklarını.

Gece iyice karanlık, yollar iyice tenha iken
suretine bir sokak lambasının güneşini uman yaprakları, toz toprak ağacı mesken tutup
kapağını çakmakla açıyorum bunun yanında tövbemin ve köpek öldürenin
mantarını savuruyorum
deniz zannederek karşı kaldırımı
bir yudum çekiyorum kafama, bir yudum döküyorum kaldırımına İstanbul'un,
çekiyoruz kafaları anlaşılan, çekiyoruz bu gece, yer altı geçidinin üstünde...

Despresyonist bir uykudur şimdi gözlerimden akan
sessiz eğlenmelerden sonra tövbelerle yıkanan.
denizin altında bir başka deniz, sokağın sonunda varoş şehir
eskilikten mi, acılıktan mı bu karanlığı, eli cebinde uyanan, soğuktan birbirine sokulan üniversite talebelerinin sokaklarının.

Sesler çekiliyor, akrebin hareketiyle
sokakta kedigiller çöp evlerinde ziyaret ediyorlar birbirlerini,
kondusuna giderken vedalarşıyor, nemli bodrum kat işyerinde yaşayan arkadaşıyla,
aklından sosyal hayatının hareketliliği geçiyor, heyecanlanıyor...
kent yaşatıyor onları, diğerlerini ve herkesi bağrında,
üzerek yada sevindirerek bir lokma çalıyor aslanın ağzından onlara,
usulca besliyor, aşık ediyor bizi İstanbul birbirimize...
aşk olsun İstanbul...