Mahmut Özkoca Şiirleri - Şair Mahmut Özkoca

Aşkımı alır,cebime koyar
Çeker giderim…
Bir deniz kıyısına,
Cıkarır cebimden atarım denize…
Dalga dalga yayılır aşkım
Tüm dümyaya

Hep böyle masumdu gülüşün
Şaraba bulanmış gözlerle anımsarım
Sıcaktı ilk ve son öpüşün
Düşünmesem bir an ayıplarım

Avuçlarımda hüzün, hep böyle gözlerin

Sen dünyaya gelecek saatlerde baban’
ı, em 1 de nöbet tutuyordu.
Gözleri yağmursuz aydınlık gecelere bakan
Tek varlığını umutla bekliyordu.

Senden çok uzaklarda seninle,

Belki bir gün güven parkta
El ele sarmaş dolaş yürüyeceğiz
İlk kez olduğu gibi bankta
Kuru simit yiyeceğiz

Belki bir gün tepeleri aşarak

Ben... daima......ağlıyorum.
Güneşin kurşuni kızıllığı
Dalgasız denizin sarhoşluğu
İle yapayalnız sahilde
Kaleler yapan oğlumu özlüyorum... Seni de.
Ben...

Yalnız yalnızlığımla dolaşırım sokaklarda
Tinercilerle sokak çocuklarıyla
Gözyaşı dökerek içerim
“bırak yanındayken öleyim”
Şarkısı çalar kulaklarımda
Masum bir çocuk gibi ağlarım

Daha bir seviyorum yaşamı
Güneş başka başka
Renklerde sanki
Sen olmayınca
Daha bir bağlanıyorum yaşama
Uzaklara yüreğimin derinliklerine

bizdik
henüz içimizde kin, nefret yoktu
yüzümüzde ne ıstırap ne umutsuzluk
izleri taşırdık..
kavgalar anlamsızdı
yolumuzun uzayan yerlerini gülerek geçerdik.

Köşe sonunda bir yaprak
pusuya durdu
Üzgündü sararmıştı solmuştu
Karanlık gözlerime vuruyordu
Gölgen, karanlıkta kayboluyordu
Gölgen karanlıkta, kayboluyordu

Benimle hem dem ol!
Gel, gönlümün sultanı ol!
Yaşam kayıyor ellerimizden,
Gir kalbime! Mutlu ol!

Sukunet bizde bol,