Mahmut Özkoca Şiirleri - Şair Mahmut Özkoca

Bir başınalık durumlarımda en çok yaptığım, gündelik yaşantımı sorgulamaktır. Bazen de boş (kimilerine göre) işlerle ilgileniyorum. İşte bir boş iş(!) …

60 yaşına kadar ömür süren bir insan ortalama 21900 gün yaşıyor. Yani 525.600 saat.. Bu 21.900 günün 7.475 gününü yani 179.400 saatini ortalama olarak uykuda geçiriyor. Yine ortalama 7.475 gün ve 179.400 saatini bir işte çalışarak, 21.900 saatini yemek ve tuvalet derken yaşamış oluyor. 0-12 yaş olarak çocukluk dönemi ile ergenlik dönemi arasında ise 4.380 gün ve 105.120 saati gidiyor. Eğer gündelik yaşamını bilinçli kullanıyorsa yani boş vakti olduğuna inanmnayıp başta kendine ve çevresine yararlı işlerle vakit geçiriyorsa bunu da en az 21.900 saat olarak düşünüyorum. Böylece bakıyorum geride ne kalmış?

60 yıllık yaşam olan 525.600 saatten geriye 507.320 kalıyor. Kısacası 18.280 saat (762 gün) yani 2 yıldan biraz fazla bir yaşam süresi kalıyor.

Onu tanıdığımda Bekçiler Fedai Kebiz İlköğretim Okulu’nda çalışıyordu. Fethiye Milli Eğitim Müdürlüğü, ilçemizdeki okullardan gelecek öğrenci ve öğretmen yazılarından oluşacak “ Milli Eğitim Fethiye” dergisi çıkarmayı planlayınca, derginin genel yayın yönetmeni olarak onu görevlendirmişti.

İlk sayısı çıkıp da dergiyi incelediğimde, benim de bu dergiye bir şeyler katabileceğimi düşündüm. Derginin gönüllülük esasına dayalı bir çalışma sistemi vardı. Yani dergiye gelen yazıları inceleyen, değerlendiren, düzelten öğretmenler görevlendirilmiyor, isteyen öğretmen Fethiye Öğretmen evi’nde yapılan haftalık toplantıya katılabiliyordu. Ben de bir Cumartesi günü katıldım derginin inceleme kuruluna. Oradaki öğretmen arkadaşlarla ve Mahmut Özkoca’yla iyi bir diyalogumuz oldu. Üç sayı daha çıktı aynı ekiple, “ Milli Eğitim Fethiye” dergisi. Sonra ara verildi.

***

“vaktiyle iki seven varmış,
bir gönülde ikisi yaşarmış”
diye başlıyordu masal
güneşin kurşuni kızıllığında
bir başka olurdu kumsal

Büklüm büklüm büküldü belim
Sustu söyledi söyledi sustu dilim
Elin üstünde elim değmedi elim
Sevgilin miydi sevdiğin sevdiğin miydi sevgilin.

Koşuşturdu postacı kapına postacı

Ben zamansız anlarda,
Anların kıymetini anmadım.
Sensizce derin sokaklarda,
Seni yitirmiş gibi beni aradım.

Öylece; usul usul koştum,