Mahmudiye Düzkaya Şiirleri - Şair Mahmud ...

Bir kadın ağlar kaderine,
içinde koca yanlızlıklar barınır.
Yüzü hiç gülmemiştir,
gönlü okşanmamıştır.
Örselenmiştir ruhu,
sevdalar kara pembe,

nefret ölüm tohumu
kan gülleri çiçek açıyor,
bencillik cellat olmuş,
ölüm saçıyor.
diktatörlük ilmek olmuş,
ucunda özgürlük sallanıyor,

Hayatımın son virajında Azrail çelme taktı
Sonsuzluğun çiçekleri
Ben istemeden açtı
Elveda hayat sahnesi elveda yüreğim
Sonsuzluğa karıştım
Sonsuzluğa değin

Ben devrimler gördüm annem
Kardeş kardeşe düşman bakışlar
Ben devrimler yaşadım annem
Kanla yazıldı barışlar
Elleri kanlı devrim
Yürekleri kül etti devrim

Yarınladan gün doğar,
Günlerden hayat,
Hayatımın anlamına,
Seni kattım bak.

Yumuk yumuk elleri,

Bahardı senden önceki kışlarım,
Artık kışlarda kaldı yazlarım,
Sen tamburda,
Bende burda ağlarım,
Gönül tamburunda,
Hep hicazkar çalarım.

yüreği koca adam!
koca yürekli adam,
sığdırmışsın dünyayı
bir avuç yüreğine;
sevgiler sığmaz olmuş
serpiştirmişsin sevdiklerine.

işte ben!
Adananın bir kasabasındayım,
İstanbulun
Keşmekeşinden,
Savruldum buralara.
Kendimle baş başa,

Sizin gözlerinizden bakmak istedim dünyaya.
Kahreden bir yalnızlık gördüm.
Yüreğiniz bezgin bedbaht.
Ruhunuzun hüznünü gördüm.
Neden böyle neden?
Hiç sordunuz mu kendinize?

Zenginliğin arka bahçesi Afrika
Açlığın sefaletin baş kenti
Birkaç lokma ekmeğe
Muhtaç çocuklar
Ölüm sesizce oralarda
Zakkum gülleri gibi kokar