Mahalle Kabadayısı Şiiri - Murat Özgören

Ökçesine bastığı ayakkabıları
Öğle üzeri girdiği kahvehane kapısının menteşe gıcırtısında hayatı
Oynadığı tavlanın zarı
Ve iskambil kâğıdı
El eskiliğinde yapış yapış
İçtiği çay bardağı bile tam yıkanmamış
Tembelliği göz gezdirdiği gazete sayfalarında
Masanın üzerinde elleri
Bedeni eski bir iskembe de yan oturmakta
Yıpranmış
Duyguları hörseli
Sicili sabıkalı oldukça
Yakasında iki düğmesi açık hep
Deriye sarılı üçgen cevheri boynunda
Gömleği ütüsüz kırış kırış
Geceleri başıboş kendi çapında
Yarı ayık
Sarhoş yarı
Yok, kimseye de pek zararı
Kendini mahallenin kabadayılığına adamış.

Ceketi omzuna atık
Islatıp ıslatıp bastırarak geriye taralı saçları
Pos bıyıklarının kıvamında
Hayatında hiçbir işin ucundan tutmamış
Evi babadan kalma
Gelir sayılacak tek varlığı
Kirasını aldığı bir dükkân dedesi bırakmış
Oysa gençliğinde oda pırlanta gibi bir delikanlıymış
Onunda hayali varmış
Hatta
Sevdalanmış
Bir kızı çok sevmiş kızda onu
Ama kızın babası engel olmuş sevdalarına
Sevdiğini bir başkasıyla nişanlamış
Dünyası kararmış
Başını belaya sokmuş girmiş dört duvar ardına
Gün çetelesinde
Kız ise çoktan çoluk çocuğa karışmış
Gülmeyi unutmuş o günden sonra
Yaşamayı yok saymış
Kendini mahallenin kabadayılığına adamış.

Ona
Konu, komşu, esnaf kol kanat gerermiş
Oda onlara hürmet eder, kusur etmezmiş saygıda
Özelliklede çocukları çok severmiş
Onlara hediyeler alır
Ortak olurmuş mutluluklarına
Sanki hepsi kendi çocuğuymuş gibi koruyup korlarmış onları
İçini dökmezmiş pek kimseye
Derdini paylaşmaz
Kendi dünyasında, kendi başına yaşarmış
Bir gün üç-dört yaşlarında bir kız çocuğu fark etmiş oynarken evlerinin önünde tek başına
Uzaktan onu seyre dalmış
Bir kansız yaklaşmış çocuğun yanına
Elinde ucuz bir çikolata
Çocuk bu uzatınca hemen almış
Lanetli eli çocuğun orasında burasında
Bizim ki fırladığı gibi yerinden
Şerefsizi orada boğazlamış
Konu komşu toplanmış başlarına
Adamın üzerini örtmüşler gazete ile
Alıp götürmüş polis elleri prangalı
Atmışlar hapse sicili cinayetle damgalı
Dükkânın önündeki kamerayı izlerken sokağın bakkalı çözmüş olayı
Herkese anlatmış
Meğer
Minik bir kız çocuğunun hayatını kurtarmış
Ona yeniden hediye etmiş dünyayı

Garip bir adam
Dört duvar arası ranzasında hayatı
Elinde teşbihi Oltu taşı
Gözleri tavana dayalı
Boylu boyunca uzanmış
Yaptığından pişman değil
Kendini mahallenin kabadayılığına adamış…

M.ÖZGÖREN