Ey gönül, bir yangın düştü içeri,
Madımak, dert ile sardı her yeri.
Bir zaman güllerle dolu bahçesi,
Şimdi kül, hicranla dolu her yeri.
Nerede âşıklar, nerede yâran?
Sözler kül olmuş ki, yanmış her insan.
Ocağın dumanı tutmuş dört yana,
Zalimlik perdesi çökmüş insandan.
Küller savruldukça titrer bu yürek,
Bir dağ gibi çöker bize bu emek.
Nur olan aşk, şimdi köz olmuş gerek,
Yıkılmış bağlardan dökülür çiçek.
Orada yanarken ozanlar sessiz,
Devlet varamadı, kaldı çaresiz.
Otuz yedi insan, ikisi zalim,
Sivas’ın bağrında yandı nefessiz.
Ne dedi devlet ki, ağır tahrikler?
Bu, bir mazeret mi insanlık ister?
Fikirle inançlar yakar mı beden?
Vicdan susmuş yine, zulme mi değer?
Kayıt Tarihi : 8.12.2024 20:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiirde yer alan her mısra, Madımak' ta can verenlerin sessiz çığlıklarını duyuruyor. Bu sesler, sadece o gece yanarak yok olan bedenlerden değil, aynı zamanda Türkiye'nin demokratik ve laik değerlerine yönelik yapılan saldırılardan yükseliyor. Bu sesleri günümüze taşıyarak, unutulmaya yüz tutmuş bir acıyı yeniden canlandırmayı amaçlıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!