Madımak Şiiri - Deniz Yıldırım

Madımak emekti...
Madımak alın teriydi...

Yamalı bohçası,
Nasırlı elleri,
Dilinde ana yadigarı
Yarım asırlık bir ezgi
Bayır çayır dolaşıp
Öğle aşını hoş ettiği
Çocukluk saatlerimde
Babaannemin...

Sonra...
Zaman durdu...
Yanık kokuları geldi birden
Külekaldık
Bozkırın orta yerinde
Anlamı değişti madımağın...

Şimdi ne zaman
Bir, iki derken
Bi "temmuz" çalınsa kulağıma
Tutuşur yeniden
Cayır cayır
Çocukluğum, hatıralarım
Ve babaannem...