Madımak Şiiri - Veysel Tezcan

MADIMAK

Yezitlerin kuyusu çok derin
Kerbela’yı hatırlattı Madımak
Sivas ne zordur kaderin
Yine İçimizi yaktı Madımak.

Hangi din, vicdanda var
Sabrımız içimizde dar
Ne namus kaldı ne de ar
Utanç kolyesi taktı Madımak.

İnsan olan insan kıyar mı cana
Kurban canımız Şahı Merdana
Hüseyin’e ağlarken daha
Bir acı daha yaşattı Madımak.

Akarsu sesi hala kulağımda
Kerbela susuzluğu dudağımda
O ateş kor olup yaktığında
Beni de kül etti Madımak.

Hangi ağıt teselli eder bizi
Eğlenceler unutturur mu sizi
Gözde, gönülde otuzyedi sızı
Gözümüzü açtı Madımak.

İki temmuz kara gün oldu
Yezitler övündü gün doğdu
Namazla camide cani olundu
Bizimkide ibadetti Madımak.

Hızır Paşadan geldi emir
Yürekleri oldu demir
Görende bunları insan sanır
İnsanlığı katletti Madımak.

Sahiyim dertliyim kuldan
Kuldan değil yazıyı yazandan
Allah, din adına azandan
Her dile söz etti Madımak.

Sahi