Lokma, İhanet, Umut, Kadın

Tutkulu acılar gibi nasıl büyütülür bir kent
Bir kenti tanımamanın vermiş olduğu hüzünle, anlayamazsın bulunduğun girdabı
Yaz gelir, bulut geçer
Nedir içerlere yerleşen soğukluk?
Bir kenti tanımamanın esrikliği, bir aptalı çileden çıkarmaya yetemez
İnandığımız şairlerimiz olmuştu verimin her döneminde
Hep o genç kalan şaire özenip dururdum
Onun gibi olmaya çalışırken, kara bulut başımda derdi ki: “Bedel, bedel, bedel…”
İlk önceleri ansıyamadım
Çıngırak çıngırak baktım da ne oldu
Aslında olan oldu
Giden öldü
Duvarlar duvarlara küstü, beden bedene…
Gerçekten bedel ödeyip durduk
Aynı günde
Aynı anda
Aynı yılda

Günlerdir bir tutan olmadı ellerinden
Günlerdir bir lokma inmedi kursağından
Sokaklar da sevmiyordu onu
Yıldızlar da dargındı
Kafasında tek bir soru vardı: Bir kadın dışsa, toplum dışıdır artık. Onlar ki artıklaşmış aşka hercaidir

Bir türkü özlemidir belki de hayat
Sılaya özlem belki de
Tüm giz doğadır, doğa harikasıdır
Doğanın kurgusu, doğanın kalbinde kadındır

Bizim öykümüzün denizi yoktu
Serin yaylalar, bol menekşe bahçeleri vardı
Nasıl da kandırdınız bir şehir hayaliyle
Silüet umutlarım var şimdi
Elimde bir o kaldı serin yaylalardan

Günledir bir tutam aşım yoktu
Ağrıyan başım çoktu
Günlerdir hüzünlere boğdunuz kara kafamı
Neyim varsa kötülükten dem getiren, sizin lağımınıza ektim tüm kalleşlikleri
Bendeki o silüet umudu ihanetle yoğuramayacaksınız
Ben zaten ihanet silsilesi
İhanet bahanesi
Plastik kapta ihanetiniz
Plastik sevişmeleriniz
Kara yazgı değil, bir umudun seken gözyaşı.