Libertine Şiiri - Cem Erdemir

Yer arıyordun,
Serseri.
Gecenin karanlığı, gündüzün pusu derken
Dünyanın dilinden anlamanın verdiği zahmet...
Bir dil lazım,
Sarıldığım.

Gözyaşlarını sil,
Üzülmek serbest.
Ruhun tutuştu,
Geceyi seversin.

Bir kere birisini kaybettin
Ya da birçok kere.
Sonra kimseyi kazanmaya canın tok.

Neydi o, denizin dibine boynunu çarptıran dalgalar gibi
Sabahtan akşama süren...
İçine bir sevinç doğacaktı oysa.
Doğmadı, yazık.

Daha başka zırlayabilirdin,
Ama için kaldırmadı.

Madem öyle,
Yani düşlerken sapanla vuruldu yüreğin.
Pembe boyalı evin sağından dağlara,
Uzun kaldırımlardan uykusuzlara gidiyorsun ya...
Beni mahvetti bu hüzünlü mücadelen.

Artık sessizce terk ederim söylediklerimi.
Geceler gecelere,
Kalbim krizlere doğru yol alırken...

"Ben satılığım" diyen gözlere hırçınlık ediyordun.
Şahidim.

Ve ciğerlerimiz köküne kadar su toplamış,
Ve yattığımız yerden kalkamayacak halde suçlanmış,
Ve pervasızca dövülmüş gençler —
O, midemizi bulandıran şimdi.

Serseri...
Köküne saplanmış hançeri it ileri, ne olur!
Nasılsa çıkarsa kayıptan ölürüz.

Kayıp demek ne demek bizim için?
Bir anlık sevinç mi dizginleyecek?
Bir güzellik mi açacak omurlarımızda?

Boşver.
Göz, kendini görmez.
Gerçeği tanımaz bulduğunda.