“Yatağına yatınca;
Yüreğinin sesinden uyuyamıyorsan,
Anla ki yalnızsın...”
Aziz Nesin
işte o zaman
Bu ne bitmez işkencedir…
Sabah sabah kim tutar asansörü?
Kim vurup kaçar camlara?
Durmadan damlayan musluk,
Dolapların kapı gıcırtısı,
Aynı yerde kalan satin tik takları,
duvar dibinde bir çalı olsam,
İlk görüşte çarpsam gözüne.
bakışlarına dolsam,
ertelesen yarınları,
hafızana kazınsam.
Odanın ortasındaki Masada
Bir arkadaş grubu.
Ellerinde iskambil.
Oyun sonrası değişen konular,
Şu kızın kadının namusu
Odanın büyük duvarında
Seni gördüğüm zaman
Rüyadaydım sanırdım
Ancak rüyalarda olurdu
Bu kadarı mutluluğun.
Ama…
Yanılmamışım.
kıskanmak dedin de…
rüzgarlar geldi aklıma.
ben rüzgarı,
senin kokunu getirdiği için sevmiştim.
hasret dedin de…
yine rüzgarlar geldi aklıma.
Sen geldin,
Zaman değişti
Ben değiştim,
Ben, ben değilim artık.
Kendimi tanımıyorum.
Sadece ben değil,
Kimse tanımıyor,
Cismim değişmiş,
İsmim bile değişmiş..
artık Mecnun diyorlar.
Tüm sıkıntılarımızı
Dertlerimizi
Onunla paylaşırız.
Herşeyimizi anlatırız.
En umutsuz anlarımızda
O gelir akla.
günleri geceleri harcamışım sevdalarıma,
ümitler teslim olmuş serin sabahlara.
şimdi……,
ne gündüz
ne gece
ne sevda
ne ümit
ne de serin sabahlar….
yalnızım…..
Yok yaratandan farkım..
onun kadar yalnızım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!