Lemloğlu Mehmet Şiiri - Erdal Kartal

Ona Lemloğlu Mehmet derlerdi
Sabahtan akşama çekiç sallar,
Demir döverdi.
Gözleri çakırdı
Biraz çağla yeşiline çalardı.
Ellerindeki nasırlar
Çatlar, yara bağlardı.
Eve dönüşünde her akşam
Onu bir çocuk karşılardı.
Ne çabuk geçti zaman
Ne onu tanıyan
Ne de adını anan
Hiç kimse kalmadı artık o şehirde.
Ve o şehirde
Körüklerin nefesi kesildi önce
Ocaklarda ateşler söndü sonra
Tek, tek kapandı dükkânlar
Yok oldu gitti arasta.
Adını sıkça anarım, okurum rahmet,
Unutmadım seni ben Lemloğlu Mehmet.

(Ankara-2012)