Lavinia Şiiri - Filiz Bülbül

“ Yazdığım tüm şiirler sanaydı, lavinia.
Ağlamazdım ama gözlerim bozuk bir vanaydı
Okurdun şiirlerimi, hiç bıkmadan hemde
Bu duyguların en güzeliydi, sanki nirvanaydı.

Birlikte güzel günleri selamlardık,
Üzmezdin beni hiç, hep mutluydum açıkcası
Şimdi sor bakalım, günüm nasıl?
Çıldırırcasına özlüyorum, halim acınası.

Sende beni arıyorum, teninde, kokunda
Haklıyken susuyorum, ayrılık korkusundan.
Annemi anımsatıyor öfken ve gözyaşın bazen,
Yinede kimse geçemiyor senin yerine lavinia’m.

Senin gibisine bir daha denk gelmez ömrüm,
Çünkü gittiğin gün tüm kalabalığım öldü.
Gerçekleri göremez oldum, gözlerim kördü,
Çünkü sen gittiğin gün güneşim de söndü.

Karanlıkta kaldım, mum yaktım yetmedi.
Işık aradım sonra, gülümsedin, perdeleri açtın.
Aylardır cevap arıyorum soruma;
Neden giderken kendini bana bırakmadın?

Tamamlanamıyorum artık acım başka,
Bir yanım eksik, senden uzakta.
Büyüdüm ister istemez biraz da,
Halâ çocuk gibiyim, görürsün gelince bir ara.

Gitme demiştim ya, halâ üzerime yıkılıyor binalar.
Âh çeke çeke, nasıl karıştı günler aylara?
Çok ömrüm yok, ölürüm özlemekten bir aya
Eğer tekrardan gelemezsek bir araya.

Şaka sanırdım hep gidicem demeni,
Sarsılıyorum her gün, sağlam değil temelim.
Yanımda olmamanı kendime ceza belledim,
Bu kadar ağır olmamalıydı, alışmanın bedeli.

Her günüm ızdırap, her günüm ölüm eşiği,
Gel artık göm toprağa yürüyen leşimi.
Nefes nefese yazdıkça bitmiyor şiirim
Gel artık sevgilim, çiçekler ekelim.”