Lastik Ayakkabı Şiiri - Sadık Güler

Aladağlar eteğinde, bir köy evinde başladı benim hikâyem
Bakmayın hikâyem dediğime
Ne öyle ciltler dolusu bir hayat
Ne de tarihte bir nokta
Lafın gelişi işte benim hikâyem.

Geriye dönüp baktığımda kırk yıl geçmiş
Kırk bin yılda geçse bir tek dünyam var benim
Unutmadığım, unutamayacağım
Her gün aynı anı yaşadığım.

Aslında
Biyoloji hocasıymış
Kendi alanında atanamadığı için
Sınıf öğretmeni olarak işe başlamış
Kim bilir belki sadece benim için yaratılmış

Mersin'nin Mut İlçesi doğumlu
Mersin Mutlu Ramazan Hoca
Hocam ile benim aramdaki tek bağ
Lastik ayakkabılarım
Öyle ayakkabı diyerek geçme
Benim unutamayacağım kadar büyük mesele

Okulla köyü arası dört kilometre
Kışın karları aşar da o ayakkabı
Yazın sıcağını aşamaz işte
Yol boyu yürüdükçe
Lastik ayakkabının, tüm kokusu derime işlerdi
O Ayakkabılar beni sürükleye sürükleye
Sınıfa götürüp
Ramazan hocanın karşısına dikerdi

Her gün ki gibi
Ramazan hocam sınıftan bir arkadaşımı çağırır
"Kokla lan şunun ayaklarını kokuyor mu derdi"
Nasıl kokmasın ki lastik ayakkabı
Ramazan hocanın sert, kaba, taş gibi elleri yüzümü kızartırdı
Utancımı bastıramayacak kadar
Günler günleri, aylar ayları, yıllar yılları bitirdi de
Bitmedi benim her gün ki buluşmam

Her sabah kardeşim ile kalkar,
Düşerdik bitmek bitmeyen okul yoluna
Lastik ayakkabı sindirdikçe kokusunu tenime,
Öyle yıkardım okul girişinde taşıdığım su ile,
Sabun yerine toprağa beleye beleye
Kanardı da ayaklarım çıkmazdı zalım yine
Akan gözyaşlarımda hep aynı soru
Ramazan hocanın korkusu
Atılan kahkahaların kabusu.

koklayın lan şunun ayaklarını yine kokuyor mu?
Artık yediğim dayaklar bir yana,
Küçük düşüşüm,
Kardeşimin gözlerime bakamayışının acısı bir yana
Şöyle bir içimi dökemedim hala yanarım ona

Geçmedi be hocam ,ne yaptım ne ettim, geçmedi.
taşa çaldım geçmedi toprağa sürdüm geçmedi
içine gözyaşlarımı kattım,
utancımı, ezilişimi
Çocuk yüreğimi kattım geçmedi kattım yine geçmedi

Ama şimdi bak aradan yıllar geçti
Lastik ayakkabılar atıldı en güzelleri giyildi
Ben anlatamadım ama
Sen de anlamadın be hocam
Onlar ayaklarımın kokusu değildi
Onlar yokluğun, yoksulluğun
Kahrolası fakirliğin kokusuydu hocam
Yere batası garipliğin kokusu