Lanet Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

LANET
Sırtıma yapışmış çocukluğumun birkaç günahı
Beni oynatmadılar diye topunu patlatığım çocukların ahımıydı sırtıma yapışmıştı
Oysa ne vandallık
Ne de haylazlık vardı özümde
Çocuktum,
Hep çocuk kaldım
İnsan yaşayamayınca bazı şeyleri
Hep yaşayamadığı şeye tutsak kalırdı
Bende tutsak kaldım işte
Bazen çocuk gibi davrandığımı söyleyenler
Dönüp bakınca nereden böyle agâh olduklarını düşünmem
Hep beni bir adım geriye iten tanıdık eller
Sanki bir lanetmişim de sevmemiş beni kimseler
Herkes uzaklaşmış benden
Çocukken çocuklar
Gençken arkadaşlar
Yaşlanınca annem ve babam
Babam, çocukkende sevmemişti beni
Ne beni
Ne hiçbirimizi
Gurur vardı belli ki
Ya da gerçekten kötülük
Bilemem
Neyse
Lanetmişim meğerse
Hem lanet olmazsam iterler mi beni
Dayanağım kim ki
Annem, başka da bilmem ki
Bir annem itmedi beni
Bir azaplarla karnında taşıyan annem
Aç, yoksulken
Sırf benim için
Hastalandı kendisi
Sütü boğazımda
Her annenin
Sütü boğazında
Benim gibilerinin
Oysa hiçbir canlı lanet değildir
Yıllarca ihtisaslarımda durduramadım bu düşünceleri