Kusurlu İnsan Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KUSURLU İNSAN
Topraktan ve kandan yaratılan
Rab tarafından ruhundan konan
Sonra tüm güzelliklerle donatılan
Kusurlu insan

Gözleri var ayna gibi
Dili var zehir gibi
Aklı var kuyu gibi
Kusurlu insan

Görevi insan olmak
Derdi çokta işi kaypak
Bilmez gözü doymak
Kusurlu insan

Hatayı aramaz kendinde
Düşüncesi hep derinde
Düşman kesilir zemherinde
Kusurlu insan

Arar mevlayı bulmaz
Sorar hakka uğramaz
Duruşunda doğruluk olmaz
Kusurlu insan

Kemik ve kandır özü
Keskin bıçak olur sözü
Hep yüksektedir gözü
Kusurlu insan

Kusursuz kimse görmez
Kusurunu söyleyemez
Eksiklerini bilmez
Kusurlu insan

Kuruntudur her şeyi
Dönünce köşeyi
Unutur tüm geçmişi
Kusurlu insan

Mayasında tuz yok
Ar damarında bozuk çok
İki sözünden biri yok
Kusurlu insan

Şükür bilmez söylenir
Sebat etmez dertlenir
Cimrilikten dillenir
Kusurlu insan

Dünya geniştir sığmaz
Yetim öksüze bakmaz
Bir dar mezardan çıkamaz
Kusurlu insan

Özünde hak vardır
Sözünde hakka yer vermez
Geçmişine dönüp bakmaz
Dün bir balçık suydu
Yarın bir avuç toprak
Kusurlu insan.