Lal Olmuş Bağırtılar Şiiri - Kasım Kobakçı

Şu lal olmuş bağırtıların, sedası duyulmayan,
Sen ilerde,
Takipçiler arkanda.
Divanelik yapma, ben siler geçerim, işitip seçemedim, varsaymasam da,
Garipsin işte, ırakları arşınlayıp, şahsi namına.
Bir kez dahi, belleğine kazımadığın,
Baştan aşağı, sükûta mahkum, garipsin, ufalanmış,
En bereketli, çorak ve kıtlıklarıyla uğraşından olmuş, ezsen posası çıkmış,
Kimsesizliğini, tekliğine katarak, götüren garippp, hem de ne garip...
*
Mıhına bir mıh daha vurarak durmadan, habire kabirleşmeler,
Acele eceliyle koşturup duruyorsun, nasıl seçmem diyem..?
Her bir filizlendiği, narin budaklarını çıtlattığın gönlünün,
Gebermedikçe, ona geri dönmeyen.
Dalı budağı kopuk, kulpunda, yordamlı, sırılsıklam sapmış,
Tam tepesinde, perileri zıplatık garipsin...
Tam zirvesinde, kıvrak hiddetlerinin ve hülyalarından, ve üşütük..
*
Altısı bir ipe dizili, şıng şıng şıng şıngırdak seni...
Seni, senin gerdanına beşer kılar, sandığın demir kaya..
Ve demir olmayan nesnelerin, kabuğunu yırttıran kıyımı keskin,
Seni, yakutlar tütmüşlüğüne, vakti gergin ve dümdüz giden, kanatlar altında çırıl,
Kimsesizliğin üryanı seni..
Çılgınlık yapma, ben nasıl seçmedim diyem, bu senden taşıp seni aşıran,
Şaşıran..
*
Bol körük, bol mahzen,
Bol bol alevler, kusup kusa kusa, öz kıyımı tastamam,
Ben seni, tanıdığını tanımayana şaşırtan, çark-ı felek.
Ben seni, nasıl diyem ki, işitmedim, seçmedim..
O senin, şahsi güzünü, mazilere solduran...
Merhameti, şahsi sonundan okunan, sevda denen nefesten bihaber.
Zırrrrrrrr acı...