Acıların çocuğu olarak büyütülmüş vaziyet-i ahvale sürülmüş birkaç çocuk kırıntısından ibaret kalmış şehir mahalleleri,
Ben acınası mahallenin kederli Arnavut kaldırımlı sokaklarına sürülen kenarı ince çöp kovasının yanı başında
Ve ben aynı kahvaltı sofrasına uyandırılmış karamsar genç...
Üç beş sokak çocuğu birleşiminden oluşmuş mahalle takımlarından japon kale oyuncuları çıkardı zamanında,
Kaybolmuş hüzünlü bir gün batımına nazır eve dönülürdü
Birtakım nezaketten yoksun sıradışı küfürler edilirdi,
Lakin her akşamı hüsrana gebe ağlamaklı hal olurdu yeniden evine erken gelen babanın çocuğunun yüzünde...
Gözleri yaşlı olsa dahi gülümseme kat sayısı fazla ergenlerdik biz,
Uzunca cümlelerin müsebbibi kederler yaşanırdı her zaman,
Ama biz zafer kazanmış gibi tertemiz gülümserdik...
Ah!
Günah yoktu sevaptan öte,
Belki vakur uyanırdı bütün çocuklar geceden gündüze
Halbuki nedensiz sade kalabilirdi tüm yaşantılar,
Ve herhangi sokak arasında sevişmesiz buluşmalar vardı
Çünkü tertemiz...
Umut dolu uyanışlar yaşanırdı mesela,
Her veda ile yeniden alevlenirdi aşk-ı meşk
Veyahut ölüm bize uğramazdı...
15 NİSAN 2016 CUMA
ÇUBUK/ANKARA
Kayıt Tarihi : 14.6.2016 12:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!