Lades Şiiri - Halil Kumcu

Mevsim hüzündü, kelebek ayında,
Kalbimdeki masal dağları
Taze bir gönle gömüldü.
Eskimiş düşler acı şimdi.
Rüzgâra bıraktım yalnızlık tohumunu,
Tutamam ki cemrenin yelesinden.
Gurbet dişledi kalbimi,
Kırmızı ve beyaz,
Et ve kas yığınından vurdular beni.
Getiremem ki Kafdağı’ndan umudu,
Geceden sonra gece gelir nedense.
Ne çok şey gizlemişim rüyalara,
Rengine kandım, aldandım,
Bir çift gözün.
Gönlüne sığamadım yâd ellerde.
Ey evvelim ahir,
Tuzsuz ekmeğim, suyum.
Ötmedi bülbülüm senden ayrılalı,
Karardı bahtım.
Görebilsen içimden geçenleri,
Tutabilsen yüreğimi.
Sanki bir ben kandım,
Bir ben ağladım bu yalan dünyada.
Saz mı dertli, ben mi dertliyim, bilmedin.
Biliyorum, gün olur gidecek,
Yüreğin yüreğimden,
Gidip de dönmeyecek,
Gittiğin yürekten.
Bırakma, gitme desem ne fark eder?
Unutacaksın.
Hani son güne kadardı,
Aşk mezara kadardı.
Neden yıktın gönül dağımı?
Kim gizledi yolunu, izini?
Yalanmış dünya gibi sözlerin de.
Lades.