Kutsal Ateş Şiiri - Sebahattin Çelik

Sevda külleri savrulurken havada
Közü her dem yakmada ve yanmada
Sönmüyor hiçbir yağış ve fırtınada
Çok derinde tutuşmuş olmalı evveli
Ya da yakmış olmalı namütenahi biri

Yakması da yanması gibi hep sürekli
Affı yok yakıp kavuruyor içine düşeni
Tutuşmaya görsün bir kez kurbanları
Yanar yanar kavrulur yıllar yılı
Son bulur ancak biterse hayatı

Adamın özünde yanmak olmalı
Olunmaz ki başka halde sevda adamı
Ateşin bile yakmaya değer görmediği
Kendi özünden olmalı bu eksikliği
Manasız kılar adamı yanmazlığı
Ne işe yarar böylesinin adamlığı
Aynı olur varlığı ve yokluğu

Aşk ateşinin pişirdiği adam
Olur, aranan adam gibi adam
O ateşe girmek nasip olmayan
Demesin bende bir adamım ne var
Olunur mu öyle adam hiç sanmam

Ocağa girmeden nefis kokar mı aş
Ocakta yanarken hazır ataş
El atar mı kimse çiyine varken pişmiş aş
Şunu iyice bil artık arkadaş
Yanmak yaratandan bahşiş kalma yaş

Geçmesin ömür sevda erenlerini övgüyle
Götürmez kimseyi bu hal bilgeliğe
Kansın benliğin aşka sevgiye
Alıp götürsün benlikten bizliğe
Gitmesin mezara senliğin cesedinle

Yaşat aşkın güçlü ateşini içinde
Yanında üşümesin kimse en serinde
Yerin olsun bu âlemde senin de
Setcevi’yi söyletme kendi kendine
Rab vermiş kutsal ateşi bak içine
SeTCeVi 03/ocak/2013