Küsmüş Bu güzel Şiiri - Sami Gökay

Bir güneşin doğuşu gibi
Işık saçar çevresine bu güzel;
Öyle temiz, öyle masum ki —
Bilemedim, küsmüş bu güzel.

Bir öğle güneşi vurmuş yüzlere,
Güvenilir söylediği sözlere;
Sürme çekmiş güzel gözlere,
Bana küsmüş bu güzel.

Öyle derinden bir his besler;
Anlamazsın — gaipten gelir sesler.
Belli etmez ama o da özler,
Anlamadım: Bana küsmüş bu güzel.

Dinler yüregindeki sesi,
Çarpar kalbi, hızlı alır nefesi;
Gülerken bülbül gibi sesi —
Naz yapar bana, küsmüş bu güzel.

Dikersin gözlerini semaya, bakarsın;
Coşkun su gibi denize akarsın.
Kurt gibi cesur, ay gibi ışık —
Geceye de küsmüş bu güzel.

Selamı bir başka güzel, nazı başka;
Bakışları başka, davet ediyor aşka.
Nazı bir başka güzel, kendi başka —
Naz yapar bana, küsmüş bu güzel.

Samimi bir gülüşü var derinden;
Bal gibidir sohbeti dilinden.
Bir bardak su içsem elinden —
Naz yapar bana, küsmüş bu güzel.

Ulaşılmaz sanki gökte ay;
Kalem gibi kaşları sanki yay.
Bu nasıl naz vay ki vay —
Bana küsmüş bu güzel.

Çözülemeyen bir sır gibisin;
Hangi anahtarı denesem açmıyor.
Açmaya hazırlanan gül gibisin;
Güllere de küsmüş bu güzel.

Açılır mı bu kapılar bilmem;
Aksa da gözyaşım, silmem.
Güler misin benimle, bilmem —
Naz yapar bana, küsmüş bu güzel.

Demir tava geldi, kömür tükendi;
Yaşanacak bahar geldi, ömür tükendi.
Baharım da açar da güller —
Güllere de küsmüş bu güzel.