Kuruyunca Gözyaşlarım, Şiiri - Ali Kamil

Yüzümü sonsuzluğa bıraktım
Hayallerim sıvası dökülmüş duvarlarda çarparken yüzüme
Yangınlar sardı içimi
Zalim bir yaşamın cenderesinde
Ne fırtınalar gördü bu yürek
Kar mıydı?
Yağmur muydu?
Boranmıydı?
Bilemedim
Sensiz kalmanın azabı çöktükçe içime
Yaralarım üşüdü...
Çok acısını çektim hayatın
Ne giysem yakışmadı
Kefen gibi hüzünden başka
Dönüp bakmaya korkulan,
Sahipsiz mezarlara dönmüşken yüreğim.
Tarifsiz bir hicran
Görülmemiş bir ıstırap çalmışken kapımı...
Sen doğdun güneş gibi içime
Her bakan göz vurdu gönlüme
Her tuttuğum el hançerini sapladı yüreğime
Kırgındım mevsimlerin koynunda, yaralıyken
Acılarla yatıp, acılarla kalkıp,
Bir ömür acılara acılar kattım
Kimsesiz bir çocuğun yüreğine çizmişken resimlerimi
Gönül mezarına gömdüm,
Yüzümdeki acı gülüşleri
Sevdalı bir kuşun kanadına yükleyip
Maviliklere saldım
Ardından el açıp aşka ve acıya
Aşkım sana ağladım...
Solgun bir güz bahçesiyim şimdi
Boynu bükük gelincikler gibi kaldım
Terk-i diyar bir ülke, viran bir şehir
Kan akan bir nehir gibiydim
Kuruyunca gözyaşlarım,ben sana ağladım.