Kuru Kalabalıklardan Yorgun

Kırılıp döküldüğün gönlün kapısına tekrar vuruyorsun
Gerçekten samimiyetiniz hiç mi kalmadı diye.
İnsanı umudundan insan kesmekte...
Köpekler kuyruğunu sallıyor dostluğa dair.
Evinizin her yerinde dolaşan
Karıncaların kalabalıkları ne kadar da manidar...
Tozlar bile birbirleri için hızla çoğalıyorlar.
Rüzgarlar öksüz saçlarınızı okşarken;
Su, içinizdeki yangına merhem olmaya çalışıyor.
Sokaklardaki kedileri arkadaş ediniyorsunuz gezerken
Bazende üstünüzden geçip giden bulutları.
Ağaca yaslanıyorsunuz gölgesini üstünüze dökmesi için
Bazende bir duvara, mutlu bir anıya...
Bir başına ağlamanızdandır gözlerinizdeki kalıcı ıslaklık...
Mesela ben güneşe asarım gözyaşlarımı kurumasalar da...
Yüreğime giydirdiğim duygularım hep ıslaktır;
Şiirler terler ellerimde örneğin.
Ölmüş annemin fotoğrafına anlatırım derdimi
Ki annem filmlere bile ağlayan kadındı...
Bugünlerde daha çok çay demliyorum yalnızlığıma
Kuru kalabalıklardan yorgun...