Kuru İnsan... Şiiri - Emirhan Bala

Bülbül ile gül aynı kafeste,
Bakmaz isek solar aheste,
Dilleniriz dostlar gelince,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Öter kuşlar her seherde,
Gönül sığmaz kaleme,söze,
Bayram olur garip sevince,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Hürdür insan lafa gelince,
Dostluk sözde bir imece,
Para, pul aynı mecliste,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Yaşarız namusa şerefe,
Sorulmaz bunlar bir deliye,
Dünya kazan ben bir kepçe,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Moda diye düştük dillere,
Karnımız aç, tokumuz sosyete,
Yılan ararız düştük mü denize,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Aydın geçinene küfür edende,
Dostum,kardeşim hani nerde,
Kabahat başımızdaki Ser’de,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Kağıdı verdim kalemin emrine,
Saygı duyarız nasırlı ele,
Yanarım anlamsız ecele,
Kuru insan ya odun, ya kereste…

Çaylak yazarda söylerde,
Tınlamaz kimse bu sözlere,
Mezar taşıma yazılmalı öldüğümde,
Kuru insan ya odun, ya kereste…