Kurtlar sadece toprağı kemirdi

zaman hiçbir şeyin unutulacağı zaman değildi şimdi.
gölgesiz ve tanrısız birer ölüm gibi yapışmıştım asfalta.
her şey ne kadar da farklı gelişiyordu umduğumdan.

aklımın köşesinden bile geçmedi ayakkabılarımı giymek.
ayaklarımın toprakla sevişmesini seyrettim sadece,
isterik ve susuzluktan gözbebekleri kurumuş gözlerimle.

gizli ve tanımadık seslerden fırlayıp gelen o oratoryoyu,
yüksek ağaç dallarında bestelenmiş duygumun en yoksulu,
kibirli ve dondurulmuş toprak kokusu gibi dinledim sadece.

düşen hiçbir yaprağa başımı çevirip merhaba demeden.
kaçını tanıyordum bir akşamın anoson kokusunda, içlerinden
aklıma getirmeden, o ağaç kabuğuna yazılı harflerde kaldım.

kör bıçaktım sonuçta, firarım eğik başla yürümek üstüneydi.
nereye gideceğim, hangi sularda yıkanacağım önemli değildi.
aklımda binbir fişeğin ışıltısı, zor olan işte bunun gibi bir şeydi.