Kumru Gibi Şiiri - Ebubekir Doğan

Kabarınca dalgalar,
Gözlerimize dolardı kumlar.
Ellerimizde kumruların gözyaşı,
Sinerdi huzurumuza hafakanlar.
Ne bir deniz feneri ışık olur ,
Ne de karanlık ihtiyarlanırdı
Senle mesafelerimizde.
Böyleydi çizgimiz bizim !
Yollar bir yere gitmemiz için değil,
Kalakalmamız içinmiş, öğrendik.
Söylüyoruz ya her zaman:
Yağmur tanesiyiz biz
Bir Nev-i baharın,
Buluruz elbet yeşertecek bir çiçek.
Belki bir gül bahçesinde,
Dikenden güle giden yol oluruz.
Ne kadar yol ve iz bilmesek de.
Konuş ey hayal denizi !
Bu mutlakiyet içinde
Hangi yalana gark olan
Kestirir Kevser’imizi.
İşte gelmeyen cevaplarla ve
Olmayacak olanlarla
Biz böyle bir mahşeriz.
Elbet toplanacağız o meydanda,
Bütün birlerle beraber.
Ne mutlu bize ki bizi yokluk ısırmıyor,
Ve beklediğimiz sevgilide var olabiliyoruz