Küllerinden Doğan Sevda Şiiri - Baki Ortak

Yar… Bu gece
Sadece sana yazdığım şiirleri okudum.
Bir tek seni düşüne düşüne,
Tomur tomur
Gözlerimde yaş döke döke
Hem okudum hem ağladım,
Döşüme vurup vurup
Döşümü dağladım…

Ve ardından
Bir sessizlik çöktü içime,
Dikenli bir susuş…
Sanki gecenin ortasında duran
Yalnız bir yürek çarpıntısı gibi.
Adın dolandı dudaklarıma;
Söylerken bile içimi yakan
Bir kor düştü gönlüme yeniden.

Yar…
Ben seni düşünmekten yorulmadım da
Kader bizi ayırmaktan hiç usanmadı.
Karanlık odalarda,
Titreyen mum ışığına tutup gölgemi,
Her kıvrımında seni aradım.
Senin yokluğun büyüdü,
Ben küçüldüm…
Bir çocuğun içli duası gibi
Sana sarılmak istedim
Ama sarılamadım.

Gözyaşlarımın her biri
Kalbimin duvarına çarpa çarpa düştü bu gece.
Yetmedi…
İçimde sana yazılmış binlerce söz
Diz çöktü,
Bir yangın duası gibi
Göğe savruldu nefesim.

Yar,
Sen benim içimdeki en uzun yol,
Hiç varmadığım en derin limansın.
Her nefesimde sen varsın,
Her acımda senin adın uyur.
İçimde bir sevda devrilir de
Ben yine seni kaldırırım,
Yine seni korurum,
Yine seni severim…

Bu gece bir kez daha anladım:
Aşk, sen gidince bitmiyor;
Sen gidince ben baştan yanıyorum.
Her külde senin izini arıyorum.
Yokluğun üşütüyor,
Adın ısıtıyor beni…
Bir çelişkiyim yar,
Ama hep sana doğru kanayan
Aynı yüreğim.

Yar… Bu gece
Ateş gibi çöktü üzerime.
Bir yanda içimde kopan fırtınalar,
Bir yanda sana doğru uzanan
Titrek bir dua gibi ellerim…

Ne zaman adını ansam
Dudaklarımdan bir sızı süzülür,
Gecenin karanlığına çarpa çarpa
Kalbimin duvarlarında yankılanır.
Sanki seninle konuşuyorum da
Sen susuyorsun, ben yanıyorum.

Bazen göğe bakıyorum;
Yıldızlar bile eğiliyor acıma.
Sanki her biri gözyaşlarımın
Kaderdeki bir yansıması.
Bir tek seni düşünüyorum yar…
Bir tek seni, içimde hiç sönmeyen
O yangının kıvılcımını…

Gecenin sessizliğine adını üfledim,
Karanlık delinir mi diye baktım.
Delindi…
Senin yokluğun kadar keskin değildi
Hiçbir acı, hiçbir gece, hiçbir kader yazısı.

Göğsüme vurdum…
Yar, içimdeki ateş dinmedi.
Her vuruşta seni daha çok çağırdı yüreğim.
Ama sen gelmedin…
Ben de her gelişinde çevrilen kaderin
Bir daha açılmayan kapısı oldum.

Ve bu gece…
Kelimelerimin içi seni aradı;
Ben şiirleri okudum,
Şiirler seni söyledi.
Gözlerimden süzülen her damla
Adına yazılmış gizli bir mısraydı.

Yar, bil ki
Ne ateş söner içimde
Ne de yanan bu gönül sana küser.
Küllerimden doğsam yine seni ararım.
Nerede bir yalnızlık varsa
Orada senin hatıran büyür bende.

Ve sonunda…
Gönlümde yankılanan son nefesle
Bir kez daha adını anıyorum.
Bu yanan, bu ağlayan, bu bekleyen yüreğin
Son imzası da budur:
— Kul Ortak

KUL ORTAK