Küllenmiş Aşk Şiiri - Poyraz Can

Bir gece daha düştü avuçlarıma,
Ay bile sırtını dönmüşken bana,
Sana anlatamadığım ne çok şey vardı...

Yorgan gibi üzerime serdim geçmişi,
Her kıvrımı sen, her yırtığı ayrılıktı.
Kendimle oturup dertleştim uzun uzun,
Sen yoktun ama gülüşün yanımdaydı.

Geçmişim…
bir sandığın dibinde paslanmış bir mektup gibi.
Açsan okunmaz,
kapasan susmaz.
Aşklarım bile toprağa düşmüş düşler gibi:
Islak, soğuk, ve çiçek açmaz…

Küllerimle konuştum bu gece,
"Yanmışsın," dediler, "ama sönmemişsin."
Her yangının ortasında adını sayıklamışım,
Her "unuttum" dediğimde içimden geçmişsin.

Bir şarkı çaldı radyoda kısık sesle,
Senin sevdiğin…
Her notada gözlerin canlandı,
Bir bakışın hâlâ içimde kök salmakta…
Bir bakış nasıl bu kadar unutulmaz olurdu ki ?

Yüzümde geceyi saklayan kırışıklar var,
Sanki her biri başka bir suskunluğun haritası.
Mesele gözlerimden dökülmeyen yaşlar değil artık.
gözümden çoktan çekilmiş bir perde var.
Ne bakabiliyorum dışarıya,
ne içeri sızabiliyor bir ışık.

Duvarlarıma seninle konuşan gölgeler sinmiş,
Seni unutamadığım için değil;
Aklımla kalbimi aynı yerde parçaladığım için.
Zaten, unutmak denen şey aslında
Sadece aramızda bir mahlastı.

Zamanla geçer dediler,
Geçti… ama üstümden geçip paramparça etti.
Ben toplarken kendimi yerden,
Sen bir başka gülüşte yeniden doğmuşsun belki de.

Bazı geceler ağlamıyor gözlerim,
sadece içimde bir deniz çekiliyor.
Ve ben her seferinde o kuruyan kıyılarda
kendimi arıyorum…
Ama bulamıyorum.

Biliyor musun,
Bazen seni değil, sana tutunan hâlimi özlüyorum.
Sevilmeyi değil, senin tarafından yanmayı,
Kendi yangınımda sana dair bir kıvılcım aramayı…
Belki de sofistik bir düşünceyle, yeniden aşık olmayı

Artık sonsuzluğa gömdüm seni,
Dualar da etmiyorum artık…çünkü
Ne zaman bir yıldız kaysa,
Aklıma senin ilk gidişin geliyor.
Ve ne zaman gözlerimi kapasam,
Bir veda mektubu gibi açılıyor hatıralar.

İşte bu gece de
Ben sustum, kül konuştu.
Sen unuttun, ben yazdım.
Sen uyudun, ben yandım…
Ben yandım AŞK KÜLLENDİ.....